Labbað kringum Langasjó

Ég er núna nýkomin úr göngu í kringum Langasjó. Það verður ekki sagt að veður og útsýni hafi leikið við okkur. Áætlunin hljóðaði upp á að arka á Sveinstind í upphafi eða enda göngu. Við fórum inn eftir á miðvikudagsmorgun og þegar að Sveinstindi kom var tindurinn auður og skyggni þokkalegt. Það var því ekki um annað að ræða en byrja á honum. Þetta eru rétt um 2km og 300-400m hækkun, það stóð á endum að þegar tindinum var náð steyptist yfir þoka. Við dokuðum örlítið við en þokan var ekkert á förum. Við vorum hins vegar ekki komin nema hálfa leið niður þegar birti og reyndust þetta vera einu 15 mín dagsins sem tindurinn var hulinn. Alltaf heppin!

Þá var að arka af stað, við reyndum að fylgja leiðarlýsingu sem kemur fram í bókinni "Bíll og bakpoki". Þegar fyrirhuguðu tjaldstæði var náð var freistandi að halda áfram þar sem ljóst var að næsti dagur yrði langur og strangur. Við höfðum þegar þarna kom við sögu arkað um algera eyðisanda og var þetta fyrsta gróðurvinin. Það var því úr vöndu að ráða, freista þess að önnur vin reyndist við næsta horn eða slá upp tjöldum. Við ákváðum að freista þess að ganga lengra og reyndist ekki síðri staður vera nokkrum kílómetrum lengra. Við slógum upp tjöldum hvíldinni fegin eftir samtals um 20km þramm þar af ca 15 með bakpokana.

Langisjór liggur í um 650m hæð y. sjó og því er hitastig mun lægra en á láglendi, það er samt alveg merkilegt hvað maður finnur lítið fyrir því í svona ferðum, ef maður passar upp á að hreyfa sig aðeins fyrir svefninn og fer heitur í pokann þá sefur maður alveg dæmalaust vel.

Næsti dagur heilsaði heldur þungbúnari en skyggni hélst þokkalegt fram yfir hádegi, þá mætti þokan. Við máttum af engu missa og eftir að hafa fundið Grasver sem reyndist vera orðin eyðisandur þá hófst leitin að Fagrafirði. Það þýddi að við þurftum að fara aðeins til baka og klöngrast yfir fjallgarðinn aftur. Um það leyti sem Fagrifjörður átti að blasa við steyptist þokan yfir og við sáum varla út úr augum. Þar sem við vissum ekki vel hvar væri fært meðfram vatninu var afráðið að henda sér upp á efstu toppa og ganga eftir þeim, miðað við kort átti það að vera heillavænlegast. Í þokunni tókst okkur svo að finna rana sem var þokkalegur til niðurgöngu. Þetta var ágæt æfing í notkun korts og GPS og gekk bara þokkalega.

Þá hófst ægilegt ark í þokunni og leit að tjaldstæði sem Páll Ásgeir lýsir í bókinni sem sandeyri milli tveggja vatna. Fyrra vatnið var ægilangt og við enda þess töldum við nauðsynlegt að fara hátt upp í hlíð til að komast fyrir það. Þá var ekki mikill afgangur eftir af mér og var með naumindum að ég harkaði af mér til að komast það, orðin æði lúin enda munum við hafa arkað um 28km þennan dag. GPS tækið mældi reyndar 33km. Því trúðu ferðafélagarnir ekki, sögðu að þá myndu þau vera miklu þreyttari, mitt svar var einfaldlega að ég væri svo þreytt að ég tryði því bara alveg.

Tjaldstæðið reyndist vera í möl en það var bara ekki um neitt annað að ræða í rokinu og rigningunni. Er virkilega til fólk sem eyðir sumarfríinu sínu sjálfviljugt svona? Greinilega.

Við slógum upp tjöldum og það kom sér vel að vera með sandhæla og ofan á þá sóttum við björg til að festa betur. Að þessu sinni var engin afgangsorka eftir fyrir kvöldgöngu og eftir kakóið og strohið var lagst beint í pokann. Botninn á mér var kaldur og það fór mikil orka í að hita pokann og ég lá lengi og bylti mér áður en ég sofnaði. Svefninn var líka æði skrykkjóttur þarna í rokinu og rigningunni og fannst okkur í sumum hviðunum að nú myndi bara allt fjúka. Ég geri mér enga grein fyrir hversu mikið ég svaf, en mér fannst ég vakna á korters fresti.

Milli klukkan fimm og hálfsex um morguninn voru allir vaknaðir og ákveðið að taka sig saman. Það tók að venju einn og hálfan klukkutíma og um sjö leytið í morgun var lagt af stað í töluverðum vindi og það ringdi þétt. Það tók okkur um 3klst að þramma þá 12 km sem við áttum í bílinn. Þá var ég gegnblaut og 3ja laga goritex útivistarúlpunni minni var sagt upp störfum enda komin til ára sinna, henni verður ekki boðið með í aðra ferð.

Þegar ég kom heim í dag var ég algerlega búin á því og lagði mig. Ég velti því mikið fyrir mér hvað mér gengi eiginlega til með því að velja mér maraþonhlaupara sem ferðafélaga en þeir voru: Darri (eiginmaður og maraþonhlaupari), Þóra (vinkona okkar og maraþonhlaupari) og Palli (vinur okkar og mikill fjallagarpur). Ég held reyndar að ég hafi svona að mestu haft við þeim, dróst reyndar aðeins aftur úr í mestu brekkunum. Ég verð seint talin íþróttamannslega vaxin en í flokki stuttfættra með plattfót held ég að ég standi mig bara þokkalega, enda ætla ég að keppa í þeim flokki.

Svo lengi sem ég með einhverju móti held í við þessa ferðafélaga mína, ætla ég að halda því áfram, það hins vegar tekur á en er svo sannarlega þess virði. Þó útsýni hafi verið minna seinni hluta göngunnar en við hefðum kosið, þá var þetta mjög gaman. Ánægjan felst ekki síst í því að reyna á þolrifin og lifa þessum "minimalisma" sem fylgir gönguferðum þegar allur útbúnaður er skorin við nögl en verður jafnframt að duga við erfiðar aðstæður.

Myndirnar mínar úr þessari göngu eru ekki eins litríkar og upplifunin var og því er þetta myndalaust blogg. Ætla að hlaða einhverjum myndum inn í Picasa en er ekki búin að því enn. Þegar þar að kemur má skoða myndir hér.

Gerpisganga - myndir

Ég er alltaf að verða meira netvædd. Nú er ég búin að uppgötva Picasa Web Album. Ég hef sett myndirnar mínar frá Gerpisgöngunni þar inn og ef einhver hefur áhuga þá er hægt að skoða þær þar. Ég biðst forláts en þær eru frekar margar en það má auðveldlega spóla hratt í gegnum þær ef áhuginn minnkar.

Myndirnar má skoða hér.

Gengið um Gerpissvæðið

Á hverju sumri fer ég í nokkra daga gönguferð (oftast 6 daga) með félögum mínum í Trimmklúbbi Seltjarnarness. Nú er ég nýkomin úr einni slíkri sem var um Gerpissvæðið milli Norðfjarðar og Reyðarfjarðar. Að þessu sinni var þetta trússferð en áður höfum við ferðast um eins og snigillinn með allt á bakinu.

Ferðaþjónustan á Mjóeyri við Eskifjörð sá að mestu um skipulagningu, leiðsögn og trúss. Gönguleiðin var eftirfarandi:

Dagur 1: Úr Norðfirði um Hellisfjörð í Viðfjörð
Dagur 2: Úr Viðfirði út á Barðsnes. Þeir sprækustu fóru upp í Kerlingarskarð og gengið var á Sandfell.
Dagur 3: Jarðmyndanir og steingervingar á Barðsnesi skoðað.
Dagur 4: Frá Barðsnesi í Vöðlavík. Nokkrar leiðir voru mögulegar. Ég fór um Sandvíkurskarð yfir í Sandvík, gekk í leiðinni á Gerpiskoll og síðan um Gerpisskarð yfir í Vöðlavík.
Dagur 5: Frjáls dagur í Vöðlavík. Ég gekk ásamt 8 öðrum á fjallið Snæfugl.
Dagur 6: Gengið út fyrir Krossanesskriður yfir að Karlsskála yst í Reyðarfirði.

Hér að neðan verður ferðasagan sögð með nokkrum myndum.

Í Kerlingarskarði sem er milli Viðfjarðar og Sandvíkur. Þar þurfti að gæta varúðar vegna lauss grjóts sem hrundi úr sporum okkar. Mátti litlu muna að einn steinninn færi í höfuð einnar konunnar. Í staðinn lenti hann í fæti annarrar og skrámaði hana. Sú fékk litla samúð því við vorum svo ánægð með stefnubreytinguna sem þetta slys olli á steininum!

Kerlingin í Kerlingaskarði skoðuð.

Það er hefð fyrir því að taka börn með í ferðina. Þau hafa aldrei verið til trafala á göngu og á kvöldin eru þau mjög dugleg að leika sér saman algerlega þvert á aldur.

Á Barðsnesi er mikil litadýrð.

Á Barðsnesi eru steingerð eða koluð tré sem hafa verið mjög sver og margar mannhæðir að hæð. Þau bera þess vitni að loftslag hafi verið með allt öðrum hætti hér fyrir mörgum milljónum ára.

Hér sést yfir í Vöðlavík úr Gerpisskarði, frá vinstri: Sauðatindur, Snæfugl, Svartafjall og Hesthaus. Snæfuglinn freistaði okkar sem verkefni næsta dags.......

Snæfugl freistaði okkar og gengum við 9 á hann. Leiðin var víða hrikaleg, háir hamrar og við fikruðum okkur meðfram klettunum, verst var hversu grjótið var víða laust. En upp komumst við og þá fær göngumaður ríkulega útborgað.

Þetta er nú bara svona smá montmynd af toppnum.

Þegar upp var komið hugsaði ég með mér: "Úff hvernig verður að komast niður", það gekk bara vonum framar, en klöngur var þetta.

Ganga þurfti nokkurn spöl á milli klettabelta. Milli klettabeltanna var snarbratt og við fikruðum okkur eftir riminni þar á milli.

Útsýni af Karlsstöðum í Vöðlavík. Svartafjall, Snæfugl, Hesthaus.

Leiðsögumaðurinn Sævar og hundurinn Týra. Sævar er einnig leiðsögumaður fyrir hreindýraveiðimenn á svæðinu. Sævar er flinkur leiðsögumaður, les hópinn vel, leiðbeinir fólki vel með mismunandi gönguleiðir en það er nauðsynlegt þegar um 55 manna hóp er að ræða. Einnig segir hann vel frá og hafsjór af alls kyns sögum af svæðinu.

Mest áhrif hafði hann þó á hópinn þegar hann sagði frá strandi rækuskipsins Bergvíkur í Vöðlavík á Þorláksmessu 1993 og síðan í framhaldi af því þegar björgunarskipið Goðinn fórst við tilraunir til að ná Bergvíkinni af strandstað í janúar 1994. Þá var Sævar 23 ára og var vettvangsstjóri á strandstað.

Ég hvet fólk eindregið til að skoða þetta svæði og fá Sævar til að sjá um ferðina, hann og konan hans Berglind leggja sálina í það sem þau gera og ég óska þeim alls hins besta í því.

Eggjarnar - Eggin

Ég er enn ekki komin niður á jörðina eftir göngu helgarinnar á Þverártindsegg(jar). Á kortum og í mörgum bókum er helst talað um Þverártindsegg. Við gistum að Hala í Suðursveit, konan sem rekur gististaðinn sagði okkur að heimamenn töluðu um Þverártindseggjar, það hlýtur því að vera rétt.

Þvílík orkuinnspýting sem svona ferð er. Eftir að heim kom hef ég helst dundað mér við að lesa í tindabókum um hvaða tinda er helst að stefna á næst. Einnig hef ég "googlað" myndir af þeim stöðum sem heilla. Það er af nógu að taka.

Á Hala er Þórbergssetur, safn tileinkað Þórbergi Þórðarsyni. Þetta er verulega vel upp sett safn sem jafnframt segir sögu sveitarinnar og lífshætti þar á fyrri hluta seinustu aldar.

Staðarhaldarar hafa einnig sett saman myndir af ferð heimamanna í Veðurárdali árið 1985. Bændur fóru þarna að leita kinda, ekki var vit að æða þangað að erindisleysu. Veðurárdalir eru dalir inn á milli Breiðamerkurjökuls og Þverártindseggja, milli hárra fjalla og þangað er illfært gangandi mönnum. Fyrir 1985 var aðeins vitað um eina eða tvær ferðir þangað. Veðurárdalir eru eitt af þessum svæðum sem mér finnst spennandi að stefna á.

Ég var búin að segjast ætla að sýna leiðina sem við fórum. Hér kemur það:

 Þessi mynd er stolin af síðunni oraefi.is. Þar er frásögn ísklifrara sem fóru upp þar sem bláa línan er. Ég teiknaði inn okkar leið, það er sú rauða. Skriðjökullinn fyrir miðri mynd heitir Skrekkur, sprungan góða er þar sem rauða örin er.

Enn og aftur frábær ferð og við hlökkum mikið til næstu ferðar.

Eggjandi geggjað á Þverártindseggjum

Frá því í janúar hef ég stefnt að göngu á Þverártindseggjar. Þverártindseggjar ganga suðaustan úr Vatnajökli ofan við Kálfafellsdal í Suðursveit.

Það er mér nauðsynlegt að hafa eitthvað svona til að stefna að til að halda mér við efnið í líkamsræktinni, annars er hætta á að ég leggist í sófann.

Við lögðum af stað úr Reykjavík á föstudag strax eftir vinnu. Veðurspáin var ekki spennandi en ef aðeins væri lagt af stað þegar veðurstofan spáir heiðríkju er ég hrædd um að lítið væri um gönguferðir. Á leiðinni austur var rigning og oft þungt yfir. Fyrir austan Skaftafell skall á með hávaðaroki og það tók í bílinn. Á Breiðamerkursandi var slydda. Það er ekki hægt að segja að okkur hafi fundist tilhugsinin um fjallgöngu spennandi í þessu veðri.

Við lögðum að stað klukkan 7 á laugardagsmorgun og heldur var þungt yfir öllum fjöllum en veðrið var milt og nánast logn.

Ferðasagan verður sögð hér að neðan, að miklu leyti í myndmáli.

 

Við fengum íslenska fjallaleiðsögumenn til að leiða okkur upp og hjá þeim er hægt að leigja allan búnað, ísaxir, brodda, belti og línur.

Gamla settið með soninn í upphafi göngu. Þetta er fjórða árið í röð sem við förum í svona vorgöngu. Hvannadalshnjúkur, Eyjafjallajökull, Hrútfjallstindar og nú Þverártindseggjar. Sindri er það illa smitaður að hann er kominn í sitt eigið ferðafélag og hyggur á Hvannadalshnjúk um næstu helgi.

Það er ekki ofsögum sagt að uppgangan hafi verið brött.

Eftir töluvert pjakk var komið að hádegi og tími til að nesta sig. Bara blíða en lítið skyggni.

Það sést kannski ekki vel á þessari mynd en við fórum þarna um mjög bratta hlíð, einn missti fótfestu og tók að renna. Fyrir neðan var snarbrattur snjóskafl og þar fyrir neðan urð og klettar. Tekið skal fram að viðkomandi náði að stoppa sig.

Kerlingin vígaleg með ísexina. Ekkert að veðri, skyggni lítið.

Snjórinn var æði þungur og oft sukkum við í hné. Stundum gáfu sporin sig og við sukkum í klof. Það tók stundum á að losa sig.

Svo komum við að breiðri sprungu og þrítugur hamarinn við endann. Leiðsögumaðurinn, Leifur, arkaði óhikað að sprungunni, rétt eins og ekkert væri sjálfsagðara.

En Friðrika er þriggja barna móðir, hún stoppaði við, leit upp og sagði: "Hvað svo?"

Í sprungunni var snjóbrú sem við fórum yfir. Leifur sagði að það væri tímarofi á henni, það væri bara spurning hvort við yrðum nógu snögg upp og niður aftur áður en hún færi.

Þegar yfir kom var Leifur spurður hvort það væri ekki miklu betra þarna fyrir ofan.

"Þetta er allt krosssprungið" var svarið.

 

Á toppnum. Ég vek athygli á hitabrúsanum lengst til hægri. Við rákum okkur í hann eftir myndatökuna og hann rann niður snarbratta hlíðina, beint í sprungu. Við munum ekki sjá hann aftur.

Þegar við komum upp var ekkert útsýni, en það birti aðeins. Við sáum inn á Vatnajökul og þarna eru Esjufjöll. Þangað langar mig gríðarlega mikið, annað hvort á gönguskíðum að vori eða gangandi um haust því gróðurfar er þar mjög sérstakt inni á jöklinum.

Þegar við lögðum af stað niður birti enn meir og hér sést að við svindluðum aðeins, þarna eru hinar raunverulegu eggjar og ef við hefðum séð aðeins betur þegar við vorum á leiðinni upp þá hefðum við farið upp í skarðið sem sést á þessari mynd. Við eigum semsagt fullt erindi þarna aftur.

Skyggnið hélst þokkalegt um stund.

Og þá var ekki leiðinlegt að horfa niður á tindana sem virtust ógnarháir neðan frá séð.

Svo var bara að pjakka niður í átt að sprungunni aftur og vona að snjóbrúin héldi.

Það sést kannski ekki á þessari mynd, en þetta er bara snjóbrú á sprungunni. Leifur var spurður eftir á:

"Hvað hefðum við gert við ef brúin hefði farið áður en allir voru komnir yfir?"

Svarið var: "Það var önnur brú þarna, hún var bar miklu verri". Hvar sú brú var veit ég ekki.

Svo dimmdi aðeins aftur.

En það rofaði líka í gegn og við sáum niður.

Eggjandi geggjað.

Á þessari mynd sést gönguleiðin, læt það vera gestaþraut að giska hvar, sýni það betur seinna því ég þarf að föndra við myndina til þess.

Þessi mynd sýnir líka förin, þarna fór ég. Skýring bíður betri tíma.

Þetta eru leiðsögumennirnir okkar, Guðjón, Dagný, Hjörleifur og Leifur. Hjörleifur og Leifur stofnuðu fyrirtækið Íslenskir fjallaleiðsögumenn og þetta lið er landslið fjallaleiðsögumanna. Fagmenn fram í fingurgóma og maður treystir þeim fullkomlega.

Leiðin sem við fórum er ekki hefðbundin leið hjá þeim. Held að þeim hafi þótt gaman af því að fara eitthvað annað en það allra venjubundnasta.

Ég mæli með þessari leið, en ekki nema í fylgd með þeim sem þekkja til og kunna á aðstæður sem þessar.

Næsta ár stefnum við á Miðfellstind í Skaftafellsfjöllum.

Þverártindsegg

Hvítasunnan er um næstu helgi. Þá ráðgerir hópur úr TKS (trimmklúbbi Seltjarnarness) að ganga á Þverártindsegg. Þessi ganga var ákveðin um miðjan vetur og mörg okkar hafa notað þetta takmark til að halda sér við æfingar. Ég verð að viðurkenna að ég hefði mátt vera duglegri. Líkamsræktin var ekki heimsótt eins oft og ég hefði viljað hafa. 

Hvað um það, ég hef náð að hlaupa nokkrum sinnum tæpa 10 km, varð að vísu aum í löppunum í aprílbyrjun og hvíldi hlaupaskóna aðeins. Fór á Skessuhorn á sumardaginn fyrsta og nú þrjár ferðir á Esjuna á einni viku. Seinast nú í kvöld og var ca 50 mín upp að steini. Það var takmarkið til að telja mig færa um að fara svo nú er ég útskrifuð og klár í slaginn.

Verst að veðurspáin fyrir helgina er ekki alveg að gera sig. Annars getur það nú breyst og okkar reynsla er sú að það þýðir ekkert að láta veðrið slá sig út af laginu. Hér að neðan er stolin mynd af netinu af Þverártindseggjum, ég veit ekkert hvar okkar gönguleið mun liggja, tek fram að þetta á ekki að vera klifur þannig að bláa línan upp þverhníptan hamarinn er klárlega ekki okkar leið.

Skessuhorn

Nú nýlega fékk ég í tölvupósti tilkynningu frá íslenskum fjallaleiðsögumönnum um ferð á Skessuhorn á sumardaginn fyrsta. Ég áframsendi á Ásdísi vinkonu mína með orðunum "eigum við ekki að skella okkur".

Í dag var semsagt sumardagurinn fyrsti og ferð með íslenskum fjallaleiðsögumönnum á Skessuhorn, við Ásdís mættar ásamt ektamökum. Frábær ferð og allir glaðir. Ferðasagan kemur hér í myndaformi.

 Skessuhorn er ekki árennlilegt á að líta frá bænum Horni í Andakíl. Andið rólega, þetta er mun þægilegri ganga en lítur út fyrir frá þessu sjónarhorni.

Við vorum fullar eftirvæntingar í ferðarbyrjun, skyldum við "meikaða"?

Við nálguðumst Skessuna óðum.

Hún breytti stöðugt um svip eftir því sem nær dró.

Leiðin liggur sunnan við Skessuna og upp skál þeim megin.

Seinustu sporin upp á hrygginn.

 

Þegar upp var komið fengu göngumenn útborgað.......

...............og bónus.

Skessan er ekki eina hornið á svæðinu, Skarðshorn og Heiðarhorn eru þarna líka og víst er að nokkrum sinnum var rætt um að skella sér þangað upp.

Hin fjögur fræknu voru bara ánægð með sig á toppnum, en munið...........það er kalt á toppnum.

En þá var eftir að ganga niður.

Þetta var hin ágætasta ganga og alls ekki erfið. Við getum hæglega mælt með göngu á Skessuhorn og fullyrðum að þetta er ekkert klettaklifur.

Ég óska öllum lesendum mínum gleðilegs sumars og þakka skemmtileg samskipti í vetur. Bloggskrifin hafa svo sannarlega stytt mér stundir í vetur. Hvort ég verð eins iðinn við kolann í sumar verður tíminn að leiða í ljós.

Úr myndaalbúminu

Seinustu færslur mínar hafa verið frekar niðurdrepandi. Ég held að það vanti meiri liti í lífið þessa dagana og ég fann fallega mynd til að létta þetta örlítið. 

 

Á hverju sumri fer ég í gönguferð með Trimmklúbbi Seltjarnarness (TKS). Þetta hafa yfirleitt verið 5-6 daga ferðir með tjald og allar vistir. Það hefur skapast hefð fyrir því að taka börn með í þessar ferðir og hefur það gengið mjög vel.

Sumarið 2005 gengum við frá Bjallavaði á Tungná, í Landmannahelli, að Landmannalaugum, í Hattver, þaðan í Strútslaug, að Álftavatni og enduðum í Hólaskjóli.

Þarna skartar íslensk náttúra því allra mesta litskrúði sem völ er á. Myndin er tekin í jaðri Torfajökuls og Hattver er í baksýn. Hattver er að mínu mati með fegurstu stöðum sem ég hef komið á. Þetta er fáfarinn staður og þangað kemst maður ekki nema gangandi. Þetta er ein af perlum íslenskrar náttúru sem almenningur þekkir ekki vel. Þær eru margar og þó ég hafi víða farið eru enn margt sem ég á eftir að skoða.

Þessa mynd tók einn göngufélagi minn og er hún í miklu uppáhaldi hjá mér. Bæði vegna náttúrunnar sem mér finnst njóta sín vel og svo ekki síður vegna afkvæmanna sem ég er auðvitað gríðarlega stolt af.

Myndasyrpa frá skíðagöngu á pálmasunnudag

Á pálmasunnudag fór ég í skíðagöngu með Ferðafélagi Íslands. Ég var heldur sein með að hlaða myndunum inn í tölvu og því er það fyrst núna sem ég kem mér til að sýna þær hér.

Gengið var frá Þingvöllum (rétt ofan Skógarhóla), yfir gagnheiði, norðan við Botnssúlur, niður að Hvalvatni, yfir Hvalvatn og niður í Botnsdal vestan Botnsár.

Séð yfir Þingvallavatn ofan af Gagnheiði.

Botnssúlur, séð af Gagnheiði.

Hér sést Hvalfell og niður að rennisléttu Hvalvatni.

Gengið í halarófu á ís yfir Hvalvatn. Frábært færi.

Glymur sjálfur sést ekki. Þetta er fossspræna í klakaböndum rétt hjá Glym.

Ganga þurfti án skíða niður hlíðina frá Glym og niður í Botnsdal.

Kerlingin bara spræk að göngu lokinni. Líklega voru þetta hátt í 25km í frábæru veðri.

Úti er ævintýri

Litlu munaði að vefjaflokkanir á Íslandi legðust af nú á mánudaginn. Við erum tvær sem sinnum þessari starfssemi og fórum saman á gönguskíði. Það hefur nú verið haft í flimtingum að það ætti að banna okkur að ferðast saman en við ákváðum að örlítil útivist saman væri innan marka.

Mánudagurinn var sólríkur framanaf og fjöllin heilluðu. Við höfum ágætis útsýni á Esjuna og Móskarðshnjúka og birtan togaði í okkur. Við ákváðum að hætta snemma og drífa okkur upp í Bláfjöll. Þegar við hins vegar litum í suðurátt voru þar þungir skýjabakkar. 

Élin mættu í Bláfjöll á svipuðum tíma og við. Það er ekki okkar stíll að gefast upp og út örkuðum við. Fylgdum ljósastaurum svo langt sem þeir náðu. Töldum að við gæðum fylgt brautinni lengra þrátt fyrir lítið skyggni. Það endaði auðvitað með því að við týndum brautinni. Þá voru góð ráð dýr.

"Ef við verðum úti þá leggjast vefjaflokkanir á Íslandi af" kallaði ég til samstarfskonu minnar. Ennþá gátum við hlegið að þessu.

Við töldum okkur hafa einhverjar áttir á hreinu en það fór svo að sannfæring okkar dvínaði. Skyggnið var í mesta lagi þrír metrar. Við tókum þá það ráð að snúa við og fylgja förum okkar til baka, vorum líklega komnar hátt í 4km. Við fundum fljótlega brautina aftur og gátum fylgt henni að ljósastaurunum. Þá töldum við okkur hólpnar.

Út úr élinu kemur þá vélsleði á fleygiferð. Þar var á ferð vörður sem vissi af tveim konum að asnast þarna á gönguskíðum. Við gátum alveg hugsað okkur að ganga til baka en það var alveg greinilegt að manninum dauðlangaði til að bjarga okkur. Við leyfðum það, tókum af okkur skíðin, settumst fyrir aftan þennan myndarlega mann, ég fyrir framan þannig að ég náði að hanga í honum með þéttum fangbrögðum. Hann keyrði sleðann stíft til baka og datt mér í hug djákninn á Myrká, slík voru tilþrifin við aksturinn. Skíðin okkar stóðu þvert útaf og þar sem sleðinn nánast strauk ljósastaurana og máttum við hafa okkur allar við að kippa skíðunum til svo þau rækjust ekki í staurana.

Báðar komumst við aftur heim, en óvíst er hvort okkur verður hleypt aftur saman út að leika okkur í bráð.