"Siðlaus" fræðsla Alnæmissamtakanna

Ég er í allan dag búin að velta fyrir mér hvort ég eigi að hlæja að Guðna Ágústsyni eða gráta yfir hans málflutningi. Á síðu 2 í Fréttablaðinu í dag er eftirfarandi fyrirsögn: "Guðni segir fræðslu siðlausa". Forvitni mín var strax vakin. Málið snýst í stuttu máli um að Alnæmissamtökin voru með forvarnarfræðslu í grunnskóla Vestmannaeyja og var kvartað við Guðna yfir að hún hafi verið "óviðeigandi".

Hjá mér vakna nokkrar spurningar:

1. Af hverju er kvörtun yfir fræðsluefni utanaðkomandi samtaka send til Alþingismanna? Er ekki eðlilegra að skólayfirvöld fjalli um málið?
2. Hvernig getur Guðni á þessu stigi málsins (það kemur fram að hann hafi ekki heyrt fyrirlesturinn) fullyrt að fræðslan sé siðlaus?
3. Á hvaða leið er formaður Framsóknaflokksins? Fullyrðir einn daginn að "heiðingjar" hafi verra siðferði en kristnir, næsta dag er fræðsla um alnæmi orðin siðlaus.

Líklega er mér síst hlátur í hug, Guðni hefur stundum verið fyndinn, þetta er mjög langt frá því. Þetta er sorglegt, hér er verið að ýja að því að ekki megi fjalla um kynsjúkdóma og smitleiðir tæpitungulaust. Ekki veit ég hvað fræðslufulltrúi Alnæmissamtakanna sagði sem Guðna finnst orka tvímælis en landlæknir segir í sömu frétt að umfjöllun Alnæmissamtakanna hafi hingað til verið vönduð.

Svona málflutningur ber með sér að formaður Framsóknarflokksins vilji teprulegt tal um smitleiðir alnæmis. Þekking á smitleiðum og alvarleika sjúkdómsins er undirstaða forvarna, grunnskólabörn verða að fá þessa fræðslu ef við ætlum að stemma stigu við þessum sjúkdómi. Að sporna við umræðu ýtir undir fáfræði, þessi málflutningur er Guðna til skammar og er í raun aðför að upplýstu samfélagi.

Ég hélt að ég byggi í Vestur-Evrópu á 21. öldinni.

Áfram Þorgerður Katrín

Þessi færsla er hól til menntamálaráðherra fyrir frammistöðu hennar í Kastljósinu í kvöld þar sem hún og Guðni Ágústsson áttust við vegna umræðu um trúarlega aðkomu í skólastarf. Það er örugglega ekki auðvelt að standa gegn kirkju og biskupi en mér fannst hún skilja um hvað málið snýst, mun meira en margir hafa gert.

Örlítið fannst mér vanta á að Þorgerður skýrði út í hverju kristið siðgæði er frábrugðið  "umburðarlyndi, jafnrétti, lýðræðislegu samstarfi, ábyrgð, umhyggju, sáttfýsi og virðingu fyrir manngildi" eins og segir í nýjum grunnskólalögum. Að öðru leyti stóð hún sig vel.

Aumingja Guðni var eins og nátttröll. Talaði um að kristilegt siðgæði væri fallegt orð, heiðingjar væru sjálfsagt með verra siðgæði en aðrir! 

Hvað meinti maðurinn?

Hvað eru heiðingjar? Er það ég sem stend utan trúfélaga? Er hægt að fullyrða að heiðingjar séu með verra siðgæði en aðrir án þess að geta þess hvað átt er við með þessu orði "heiðingjar"?

Æi, hvernig getur umræða meðal almennings verið á vitrænu plani þegar stjórnmálamenn og biskup láta svona.

En Þorgerður Katrín: Stattu þig stelpa!

Jólasveinarnir eru 12

Það getur vel verið að Stekkjastaur komi til byggða í nótt, 13 dögum fyrir jól. En það vantar einn jólasvein, þeir eru bara 12, ég veit það ég varð nefnilega vitni að því þegar þeim fækkaði um einn. Þetta er alveg satt, það hefur bara enginn trúað mér. 

Ég fór með mömmu og Ernu upp að Breiðabliki, það var jólaskemmtun fyrir krakkana. Kvenfélagskonurnar stóðu fyrir skemmtuninni, karlarnir voru uppteknir heima við að undirbúa fjölgun sauðfjárins að þeirra sögn, það var fengitími! Máttu engan veginn vera að þessu.

Ég var 3ja eða 4ra ára, jólasveininn kom og mér fannst gríðarlega mikið til hans koma. Hann gaf öllum krökkunum epli, það var ekki oft sem við fengum það. Okkur fannst þau safarík og góð. Jólasveinninn gekk með okkur nokkra hringi kringum tréð, sagði nokkrum sinnum hó, hó, svo fór hann.

Á eftir fengu börnin kökur og kakó á kaffistofunni í kjallaranum á félagsheimilinu, þetta var áður en byggt var við. Ég vafraði um efri hæðina, mér fannst þetta óskaplega stórt hús, þurfti að kanna það. Ég kíkti inn í eitt herbergið, á bekk þar inn lá DAUÐUR JÓLASVEINN.

Ég gleymi þessari sjón ekki. Ég staðhæfi að ég sá það. Ég varð algerlega miður mín, það var mikið áfall að verða fyrsta vitnið að fækkun jólasveinanna. Ég fór og sagði mömmu frá þessu, hún vildi ekki trúa mér, frekar en nokkur annar, alveg sama hvað ég reyndi að fá fólk til að koma og skoða þetta, þetta þótti ekkert til að hafa áhyggjur af, það var bara eins og öllum væri sama. Einhver fór samt upp í herbergið en kom og sagði að þar væri ekkert. Ég fékk ekki að fara aftur inn í herbergið.

Næstu daga var ég óhuggandi. Talaði ekki um annað en dauða jólasveininn. Þetta var náttúrulega stórmál. En ég talaði fyrir algerlega dauðum eyrum. Að endingu gafst mamma upp. Tók mig á eintal og sagði við mig að jólasveinarnir væru ekki til, Sigurður Helgason skólastjóri hefði verið í búningi, ég hefði bara séð búninginn á bekknum og gríman og skeggið hefðu legið ofan á.

Glætan að ég trúi þessu. Jólasveinarnir eru 12.

Líkamsrækt

Mikilvægi hreyfingar er aldrei of oft brýnt fyrir okkur. Í því þjóðfélagi sem við búum í eru ýmsir lífsstílssjúkdómar í mikilli aukningu, tengjast margir ofnæringu (ofáti) og hreyfingarleysi.

Ég hef oft talið það eitt af mínum höppum í lífinu að ég var frekar þéttvaxinn unglingur. Einnig var ég með þráláta höfuðverki sem engin skýring fannst á. Ég forðaðist hreyfingu aðra en sem fylgdi sveitastörfum þeim sem ég ólst upp við. Vissulega fylgdi því hreyfing en hún var oft einhæf, bogra undir kýr við mjaltir og mokstur á votheyi á sumrin getur tæplega talist holl hreyfing til lengdar. Ég stundaði engar reglubundnar íþróttir, íþróttir voru tæplega á sundaskránni í skólanum okkar þar sem aðstaða til íþróttaiðkana var æði bágborin.

Við 16 ára aldur gerði ég mér grein fyrir að ég var of feit, tók mér tak og gekk vel, hef síðan verið meðvituð og ef kílóin læðast að mér gríp ég strax til minna ráða. Í menntaskóla fékk ég betri og meiri íþróttakennslu og sótti til viðbótar sundlaugar og aðra líkamsrækt.

Á háskólaárunum slakaði ég á í ræktinni. Næstu viðvörun fékk ég þegar háskólanámi lauk og ég fór að vinna. Ég hafði iðulega verið með hausverk í náminu en bara sleppt úr tíma eða dópað mig upp. Þetta gekk ekki í vinnu. Ég fór til sjúkraþjálfara sem sagði mér að gera svo vel að hugsa betur um skrokkinn, styrkja mig og teygja á hálsvöðvum.

Ég hef sinnt þessu síðan, samviskusamlega. Alltaf stundað einhverskonar hreyfingu. Lykilatriðið er að hafa eitthvað gaman af því, vera í góðum félagsskap hjálpar mikið. Einnig er gott að setja sér markmið, ég reyni að fara á vorin stranga göngu, síðast fór ég á Hrútfjallstinda í Vatnajökli. Til að geta það stundaði ég ræktina stíft seinasta vetur og fór reglulega út að hlaupa með félögum mínum í TKS (Trimmklúppi Seltjarnarness). Nú dreymir mig og göngufélaga mína um Þverártindsegg í Suðursveit næsta vor.

Af höfuðverk er það að frétta að ef ég stunda líkamsrækt eða hlaup og teygjur þá er ég laus við hann, ef ég skrópa í hlaupunum eða ræktinni þá læðist hann aftan að mér.

Ég var heppin, fékk viðvörunina snemma og gerði eitthvað í því. Það fylgja því mikil lífsgæði að vera líkamlega vel á sig komin, slíkt gerist ekki af sjálfu sér og það er nauðsynlegt að huga að því alla tíð.

Er ég hatrömm í augum biskups?

Umræða um aðkomu kirkju að skólastarfi hefur verið áberandi undanfarna daga. Ég hafði ekki hugsað mér að blanda mér í hana þó ég sé stútfull af skoðunum um þetta mál, fannst bara svo margt sagt að ég hefði litlu við það að bæta.

Nú get ég ekki lengur orða bundist, biskupinn fyllti mælinn í dag. Hann svarar (sjá hér) opnu bréfi Siðmenntar þar sem Siðmennt hafði farið fram á afsökunarbeiðni vegna orða biskups um að samtökin væru hatrömm. Hér er valinn kafli úr svari biskups:

Félagið hefur sent bréf og yfirlýsingar, til dæmis til yfirvalda menntamála, þar sem amast er við m.a. skoðunarferðum í kirkjur, að börn séu látin „lita eða teikna trúarlegar myndir“ og „tryggt verði að greinarmunur sé gerður á sagnfræði og goðsögnum í kennslustundum.“ Ýmsir talsmenn Siðmenntar hafa leyft sér þann málflutning að tala niðrandi um trú og að krefjast banns við helgileikjum og jólaguðspjalli í skólum. Ég leyfi ég mér að nota orðið „hatrammur“ um þennan málflutning.  

Um hvað snýst þessi "hatrammi" málflutningur? 

Geta ferðir sem ganga út á helgistundir þar sem börnin fara saman með bænir flokkast sem skoðunarferðir í kirkju? Er óeðlilegt að foreldrar barna utan trúfélaga og þeirra sem aðhyllast önnur trúarbrögð eigi erfitt með að samþykkja að börnum þeirra sé gert að spenna greipar og biðja til Guðs sem þau ekki aðhyllast? Eru það "hatrammir" foreldrar sem biðja um að þetta sé ekki gert? Börnin eiga tvo kosti: biðja án þessa að meina það eða sitja hjá og horfa út í loftið. Það er ekki erfitt að sjá fyrir sér þegar kennari og prestur líta yfir hópinn og gefa bendingu til þessara barna um að fylgjast með, þau eiga að vera virkir þátttakendur í þessum athöfnum, þær eru þess eðlis. Vill kirkjan frekar að börnin láti sem þau trúi? Er það ekki hræsni? Það væri hægt að tala um skoðunarferð ef öll börnin fylgdust með helgistund annarra, ekki ef þau eru þátttakendur.

Hvernig getur sú skoðun að "greinarmunur sé gerður á sagnfræði og goðsögnum í kennslustundum" verið hatrammur málflutningur og réttlæta það að kalla samtökin "hatrömm"?

Ég minni á að þetta er haft eftir æðsta yfirmanni þjóðkirkjunnar sem kennir sig við "kristið siðgæði". Þetta er ekki bara einhver bullari á bloggsíðum.

Áfram heldur biskup:

Ég fagna því ef Siðmennt vill nú styðja kristinfræðikennslu og trúarbragðafræðslu í skólum, eins og fram kemur í opnu bréfi félagsins til mín. Það er sannarlega gleðilegt ef Siðmennt vill taka þannig höndum saman við Þjóðkirkjuna. Aldrei var brýnna en nú andspænis vaxandi fjölmenningu að efla slíka fræðsla í skólunum og að auka menntun kennara í þessum efnum. 

Þýða þessi orð að öllum trúarbrögðum skuli gert jafnhátt undir höfði? Eða merkir þetta að gera eigi kristni enn hærra undir höfði til að sporna við fjölmenningu? Ég skil ekki alveg hvað biskup er að fara. Þetta þarfnast frekari skýringa.

Ég hef lesið mikið af því námsefni sem notað er í kristinfræðikennslu. Það er mjög óljóst í því hvenær er fjallað um sögulegar staðreyndir, hvenær er verið að fjalla um bókmenntir og hvenær er verið að kenna siðfræði. Fellur þessi gagnrýni mín undir það að vera "hatrömm"? Er ég hatrömm að halda þessu fram?

Er ég hatrömm þar sem ég lýsi yfir óánægju með að börnin mín hafi árum saman komið heim með miða fyrir jól þar sem á stendur: "Allir fara saman í kirkju"? Ég vek athygli á að í þessum orðum er ekki boðið upp á val.

Hvernig má það vera að biskupinn telur það kirkjunni til framdráttar að haga málflutningi sínum með þessum hætti?

Er þetta það kristilega siðgæði sem ekki má fella út úr grunnskólalögum og setja í staðinn almenna útlistun á því siðgæði sem við flest viljum kenna okkur við? Texta um að þetta siðgæði byggist á "umburðarlyndi, jafnrétti, lýðræðislegu samstarfi, ábyrgð, umhyggju, sáttfýsi og virðingu fyrir manngildi". Hvað er það í þessum texta sem biskup getur ekki sætt sig við? Er ég hatrömm að aðhyllast þennan texta frekar en ónákvæma tilvísun um kristilegt siðgæði?

Kristin trú hefur ekki einkarétt á því að kenna sig við það sem fellur undir manngildissjónarmið, enn síður þegar forsvarsmenn hennar fara fram með þessum hætti.

Minningabrot úr mötuneyti Laugagerðisskóla

Á þriðjudögum voru kjötbollur, kartöflur og brún sósa. Líklega var líka rabbabarasulta. Þetta var uppáhaldsmatur flestra. Sumir borðuðu óstjórnlega, stundum var kappát. Þetta var líklega sá matur sem krakkarnir borðuðu af því að þeim þótti hann góður, ekki bara til að fylla magann.

En svo kláruðust bollurnar, allt búið sögðu eldhúskonurnar þegar við báðum um meira. Samt voru alltaf upphitaðar bollur í brúnni sósu á þriðjudagskvöldum.

Skrýtið.

Er magn alltaf ávísun á gæði?

Í dag var töluvert fjallað um niðurstöður PISA könnunar og við Íslendingar ekkert alltof hressir með niðurstöðurnar.

Ég hef í tengslum við árangur í skólastarfi oft velt fyrir mér eigin skólagöngu, 2 x vika í 7 ára bekk, ca 4 x vika í 8 ára bekk (dreift yfir veturinn), önnur hver vika eftir það fram að 13 ára aldri og eftir það hverja viku. Alltaf í heimavist. Skólastarf hófst um mánaðamót september / október og lauk í byrjun maí. Þetta var mun styttri tími en jafnaldrar mínir á í þéttbýli á Íslandi á þessum tíma fengu. Í lok grunnskóla var árangur mældur í samræmdum prófum sem bekkurinn minn ( ca 20 krakkar ) tók, einnig öll hin börnin sem fengu mun meiri tíma í skóla, sérstaklega á yngri árum. Niðurstaðan var að við vorum yfir landsmeðaltali í öllum fögum. Einnig í öllum prófþáttum sem gefnir voru upp. Þetta er lítið úrtak og sannar ekki neitt, eigi að síður er vert að velta þessu fyrir sér.

Þegar ég skoða námsbækur barna minna er þar að finna margt sem ég sá fyrst í menntaskóla og sumt hef ég aldrei séð eða lært. Þetta hlýtur að bera metnaðarfullu skólastarfi vitni. Það er hins vegar umhugsunarefni hvort við erum að ætla börnunum um of, hvort þau nái að meðtaka allt þetta efni. Getur verið að yfirferðin sé of yfirborðsleg til að kennslan skili tilætluðum árangri?

Spyr sá sem ekki veit. Ég rakst hins vegar á bloggfærslu skólamanns um þetta efni og finnst mér vert að benda á hana.

Fákeppni víðar en á íslenskum matvörumarkaði

Ég skrapp í frí, frí frá bloggi, frí frá afkomendum, frí frá heimilisstörfum og smá frí frá vinnu. Skrapp í Englalandið. Alltaf gaman að bregða sér yfir hafið, uppgötva enn og aftur hversu gott við eigum það hér heima. Gaman að láta sig fljóta í mannmergðinni í eina helgi eða svo, koma svo aftur og skilja hvað plássið sem við höfum hér heima er mér mikils virði.

Eins og Íslendinga er siður þá fór ég í búðir í útlandinu. Rölti á Oxfordstreet og reyndi að standa undir væntingum um einhver lágmarksinnkaup. Þar stakk eitt í augun, heljarlöng gata, já og búðirnar voru víðar en við Oxfordstræti, en þetta voru alltaf sömu búðirnar aftur, og aftur. Next, Topshop, Monsoon, Jane Norman, Selfridge, H&M, Gap. Þessar búðir skiptust á og mér fannst örlítið að þó ég færi inn í 3 af hverri sort, hefði ein búð nægt. Auðvitað fór ég í þrjár, maður varð nú að skoða þetta allt saman, hluti af því að vera íslenskur túristi í útlöndum.

En er þetta ekki fákeppni? Milljónaþjóðfélag og bara pláss fyrir nokkur vörumerki.

Þegar Solla varð 15

Fyrir nokkrum vikum lýsti ég 15 ára afmæli mínu. Nú ætla ég að segja frá 15 ára afmæli Sollu vinkonu minnar.

Hún á afmæli nokkrum vikum á eftir okkur Rósu og Önnu. Nú vissum við að það væri hægt að halda afmælisveislu í skólanum án þess að nokkur kennari yrði þess var. Þetta var bara spurning um útsjónarsemi. Aftur voru tertur bakaðar um helgi og fluttar með mikilli leynd í skólann með skólabílnum. Síðan var laumast með þær alla leið upp á herbergi. Við sannfærðumst um að við værum snillingar í ólöglegum tertuflutningum.

Í þetta skiptið voru tveir drengir á gestalistanum. Við ætluðum raunverulega að bjóða þeim í afmælið. Planið var að halda veisluna með mikilli leynd áður en vistinni yrði læst. Mig minnir að það hafi verið Ingó (bróðir Ingunnar kennara) og Jonni frá Efri-Hól sem hlutu þann heiður að vera boðið. Veitingarnar voru geymdar inni í fataskáp til að kennarinn sem gekk á herbergin yrði ekki var við neitt. Drengirnir voru geymdir inni í tveim öðrum fataskápum á meðan veislan fór fram. Við opnuðum skápinn og réttum þeim disk með kræsingum og kókglas, síðan var skápnum lokað og þeir gomsuðu veitingunum í sig. Við nutum okkar veitinga hinum megin skáphurðarinnar.

Á meðan veislan stóð sem hæst kom upp vandamál sem við höfðum ekki reiknað með. Kennarinn læsti vistinni, mun fyrr en venjulega. Þar með voru drengirnir fastir inni hjá okkur. Þó við hefðum ekkert á móti þeim þá stóð ekki til að leyfa þeim að gista. Nú voru góð ráð dýr. Ekki stóð til að játa glæpinn. Með einhverjum leiðum tókst okkur að plata kennarann til að skilja hurðina eftir opna í smástund, minnir að við höfum sent hann eftir ljósaperu eða klósettpappír. Á meðan sluppu drengirnir fram á gang. Þá áttu þeir eftir að komast inn á læsta strákavistina. Þeim tókst vekja athygli tveggja kvenna sem unnu í eldhúsinu á sér (Erlu Jónu og Svandísar). Þær höfðu fullan skilning á vandamálinu og hleyptu þeim inn á sína vist án þess að gera meira mál úr glæpnum.

Í ömmuleik

 

 

Þessa dagana er ég mikið í ömmuleik, er að vísu bara móðursystir en ég tek þessu hlutverki alvarlega og reyni að leika ömmu, köllum það stundum varaömmu.

 

 

 

 

 

Drengurinn heitir Finnbjörn og er algert krútt og fullkomið þægðarljós. Við eigum þrjá uppáhaldsleiki:

 

 

 

 

 

 

1. Vera týndur undir handklæði og taka það svo frá höfðinu. Þetta er langskemmtilegast.

 

 

 

 

 

 

2. Sitja ofan í balanum með dótið.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

3. Slást við dótið ofan í balanum.