Öldruðum og fóstrum ógnað

Þannig hljómar fyrirsögn á forsíðu Fréttablaðsins í dag. Það er alltaf gaman að tvíræðnum fyrirsögnum, sérstaklega ef maður sjálfur nær að misskilja þær.

Málið snýst um bakteríu sem er öldruðum og fóstrum sérlega varasöm. Ég fór að velta fyrir mér af hverju fóstrur væru í áhættuhóp, ekki væru þær svona almennt í sérstaklega mikilli snertingu við aldraða. Taldi að stéttir sem sæju um umönnun aldraðra væru líklegri til að smitast. 

Þegar ég las greinina kom náttúrulega í ljós að sýkingin getur valdið fósturskaða og fósturláti, bakterían er því hættuleg barnshafandi konum.

Á skíðum skemmti ég mér

Fjarvera mín úr bloggheimum nú síðustu vikur á sér náttúrulegar skýringar. Þannig er að jólum og áramótum eyddi ég í Ítölsku Ölpunum ásamt eiginmanni og unglingunum mínum tveimur. Þetta var í fyrsta skiptið sem við förum í svona jólaferðalag en vonandi ekki það síðasta. Þetta var andlega og líkamlega endurnærandi en eins og dóttirin Rán sagði: "Þetta var frábær skíðaferð en við misstum af jólunum". Jólin verða svo sannarlega öðruvísi þegar dvalið er fjarri heimili og stórfjölskyldu.

Ég gæti lengi dundað mér við að segja ferðasöguna, læt það helsta flakka núna. Daginn fyrir ferðina fór Darri að kenna sér meins í baki, seinustu jólum eyddi hann að mestu í rúminu með brjósklos. Einkennin voru of svipuð til að ferðatilhlökkunin væri yfirþyrmandi. Ferðadagurinn rann upp, hann komst fram úr rúminu en göngulagið var höktandi. Við hin harðbönnuðum honum að snerta farangurinn og hann var því með þrjá sjálfskipaða burðarmenn.

Vel á minnst burðarmenn. Farangur í svona ferð er allsérstakur. 20 kíló á mann er það sem maður má fara með án þess að vera með yfirvigt. Það gera 80 kíló fyrir 4ra manna fjölskyldu. Skíðabúnaðurinn okkar vóg 39 kíló, þá er ótalið úlpur, skíðabuxur, hjálmar og hanskar. Það var því lítið annað en nærföt til skiptanna sem plássið leyfði til viðbótar skíðadótinu.

Í flugstöðinni var fjárfest í viðbótarbirgðum af íbufeni. Einnig voltaren krem sem deyfir og slakar á vöðvum. Reyndist það hið mesta töfrakrem. Seta í flugvél er ekki það besta fyrir svona baksjúklinga. Flugið til Verona á Ítalíu tók 4 klst og eftir það tók við 3-4 klst rútuferð. Þegar á áfangastað kom leist mér ekkert á að Darri myndi yfirleitt nokkuð komast með okkur á skíði. Við leigðum íbúð með einu svefnherbergi og sófa í stofunni fyrir unglingana. Það er meðvitað hjá okkur að hafa standardinn ekki háan, með því getum við frekar farið oftar í svona ferðir. Eldunarbúnaður í svona íbúðum er mun slakari en íslenskur sumarbústaða standard. Þegar ég reyndi að sjóða spaghetti fyrsta kvöldið í pottum með kúptum botnum (það tók óratíma að ná upp suðu) og eiginmaðurinn höktandi um, þá leist mér nú ekki alveg á að þetta yrði það jólafrí sem okkur hafði dreymt um.

Þorpið sem við dvöldum í heitir Selva og liggur við stórt fjall sem heitir Sella. Þarna eru margir aðrir skíðabæir tengdir saman með skíðabrekkum og skíðalyftum. Alls eru þarna um 1200 km af skíðabrekkum, algengt er að kláfarnir beri mann um 900-1000 m hækkun og lengd hverrar brekkur geta verið nokkrir kílómetrar. Sú lengsta er 15 km og þar er hækkunin 1900 m.

Fyrsti skíðadagurinn var Þorláksmessa og meðvitað völdum við svæði með mikið af bláum brekkum (þær eru auðveldastar). Höktandi fjölskyldufaðir komst varla á klósett og því þurfti ekki að eyða peningum í skíðapassa fyrir hann þann daginn.

Á Aðfangadag lagði ég enn af stað með unglingana mína, Darri geymdur heima, spýtukarl hefur ekkert að gera á skíði. Við kvöddum hann með þeim orðum að við ætluðum að hafa þetta rólegan dag, engin ástæða til að klára sig strax í upphafi. Við ákváðum að fara á skíðum hringinn í kringum fjallið Sella sem eru um 40 km. Í dagskrá ferðaskrifstofunnar var þessi ferð auglýst sem dagsferð fyrir vant skíðafólk. Við höfðum verið þarna áður og þekktum leiðina og vissum að þetta var frekar létt dagsferð. Þegar klukkan var rúmlega 10 vorum við rétt um hálfnuð, þá datt okkur í hug að fara tvo hringi, í sitt hvora áttina. Það gerðum við, en mikið gerði Darri grín að okkur fyrir að gera þetta daginn sem við ætluðum að hafa rólegan dag!

Aðfangadegi eyddi Darri í að teygja á stífum vöðvum, það virkaði og fékk hann lánaðan skíðapassa sonarins þegar við komum heim og prófaði nokkrar ferðir í barnalyftunni. Kannski gæti hann komið með okkur næsta dag......................

Örfáa jólapakka höfðum við leyft okkur að taka með. Vissum af skíðahönskum og útivistarúlpum í nokkrum pökkum og þeir voru með. Í matinn var hangikjöt sem ég tók með. Mikið hvað ég hef í gegnum tíðina gert grín að fólki sem flytur með sér hangikjöt til útlanda um jólin. Svo náttúrulega geri ég það sjálf. Gott á mig. Hvít sósa og kartöflur, ítalskar grænar baunir og rauðkál var meðlætið og minntu ítölsku baunirnar nægilega á þær frá Ora til að allir væru ánægðir. Verra með jólaölið. Ég fann dökkan bjór og fanta í búðinni og var því blandað saman, minnti nægjanlega á malt og appelsín til að hin sanna jólastemning næðist. Á dagskránni var að fara í miðnæturmessu en tvöfaldur hringur um fjallið Sella sagði til sín og orka til kirkjuferðar seint að kvöldi var ekki til staðar.

Í svona skíðaferðum margborgar sig að vakna snemma, vera komin í lyftuna þegar þær opna kl 08:30. Brautirnar eru bestar á morgnana, þegar líður á daginn verða þær svo grafnar og viða klaki undir svo það verður erfiðara að skíða þegar líður á daginn.

Á jóladag kom Darri með á skíði. Allar hreyfingar minntu mest á spýtukarl, það vissi ekki á gott í skíðabrekkum. Við tókum kláf upp í 2300m hæð og stefndum á svæði með nokkuð aflíðandi brekkum. Eftir nokkra metra datt spýtukarlinn, ég átti von á að þurfa að týna upp spýtnabrakið en hann reis upp og hélt áfram. Eftir þetta var leiðin bara upp á við hjá Darra, hann liðkaðist og telur nú að skíðaiðkun sé góð meðferð við bakverkjum, er að hugsa um að setja upp meðferðarúrræði.

Ég er nokkuð stolt af því að hafa við unglingunum á skíðum, þau eru bæði adrenalínfíklar, vilja fara hratt og ég tel mig fylgja þeim nokkuð vel. Ég er klárlega ekki mesta tískudrósin í brekkunum en ef keppnin er um hver keyrir niður flesta smákrakkana þá á ég möguleika í þeirri keppni. Rán finnst ég stundum keyra full harkalega, kvartar undan að móðir sín sé hinn mesti trukkur í brekkunum. Ég reyni að kenna skíðunum um, þau eru ansi hraðskreið. Fékk þau í jólagjöf fyrir tveimur árum, Darri bað um skíði fyrir eiginkonuna sem hefði gaman af að fara hratt. Niðurstaðan voru skíði sem notuð eru fyrir unglingalandsliðið. Ég er sátt við traustið sem hann sýndi mér með valinu en ekki alveg sannfærð um að standa undir því.

Einn daginn var ég orðinn lúinn á þessari keyrslu, fann þreytuna í fótunum og því voru bremsurnar ekki eins öflugar. Við ætluðum að renna okkur í kláf, taka eina svarta brekku (þær eru brattastar) og renna okkur beint á veitingastað í hádeginu. Á leiðinni í kláfinn í nokkuð flatri brekku var skyndilega eins og fótunum væri kippt undan mér, það var eins og skíðin flytu bara á snjónum, gripu ekki. Ég skall beint á hnakkann, sá svart. Fjölskyldan var á undan mér og tók ekki eftir þessu, hélt að ég hefði ákveðið að fara aðra leið á veitingastaðinn. Að mér kemur Þjóðverji, stumrar yfir mér en ég svara litlu, er algerlega rugluð. Þegar ég næ lágmarksáttum svara ég spurningum Þjóðverjans um hvort allt sé í lagi með: “Ja, alles OK”. Auðvitað var ekkert alles OK. Ég sá bara svarta bletti, brölti samt á fætur, renndi mér að kláfnum og fór ringluð upp. Þar biðu þau hin, mér leist nú ekki vel á svarta brekku í þessu ástandi en sem betur fer var þarna rauðleit hjáleið.

Eftir mat fórum við Rán stystu leið heim, tókum meira að segja kláf niður lengstu brekkuna. Mér veitti ekkert af smá hvíld, næsta dag var ég einnig með svima og höfuðverk, dópaði mig samt upp um hádegi og fór út á skíði. Þessir skíðapassar kosta svoddan djöfuldóm, það verður að nýta þá í botn!

Tveim dögum síðar var snjómugga og skyggni frekar lélegt. Við höfðum ákveðið að fara til Arabba en þar eru ógnarlangar svartar brekkur. Þegar við komum þangað varð mér á orði að það væri nú kannski ekki skynsamlegt að fara í þær í þessu skyggni, mishæðir í brekkunum sá maður bara alls ekki. Ég þótti bara vera hin mesta kerling og mótbárur mínar ekki teknar til greina, þetta var dagurinn sem mamman þótti ekki flott. Var bent á að ég gæti þá bara farið ein í aðrar brekkur. Ég lét mig hafa þessar svörtu þó svimi og hausverkur væru enn til staðar. Ekki minnkaði sviminn hátt í brekkunni með litlu skyggni, var stundum ekki alveg viss um hvað sneri upp og hvað niður. Tók einu sinni feil á upp og niður áttunum, rann aftur á bak, hrundi á rassinn, missti skíðin og rann niður á rassinum með hausinn á undan, náði einhvern veginn á endanum að stöðva mig. Huggulegur Ítali kom, hirti upp skíðin og rétti mér, séntilmenni það.

Ekki var ég ánægð með hvernig mér gekk að stjórna skíðunum þennan daginn. Gat það verið að ég væri svona máttlaus í fótunum? Var ekki líklegra að þau þyrftu brýningu? Þau hin voru öll búin að láta skerpa sínar græjur. Ég hætti snemma þennan dag eða um kl 15, lyfturnar voru opnar til 16.30. Fór með skíðin til brýningarmeistarans. Það var dásamlegur karl, talaði Tyrola þýsku. “Bei diesem Fahre” (í þessu færi) væri sko full ástæða til að skerpa á skíðunum. Seinni hluta dags var nefnilega töluverður klaki í brekkunum og ekkert vit í að vera á illa brýndum skíðum. Hann lét okkur ekki hafa neinn miða fyrir móttöku á skíðunum, daginn eftir sótti maður skíðin og þá vissi hann alveg hvaða skíði maður átti, verkstæðið var samt fullt af skíðum. Dásamlegur karl. Skíðin urðu sem ný eftir þessa meðferð og endurheimti ég sjálfstraust mitt á skíðum, engin þreyta í fótum lengur. Þetta hafði verið eins og að keyra á bremsulausum bíl niður brekkur.

Seinasta daginn komum við að tveimur slysum. Hið fyrra var það slæmt að þyrla var kölluð til og skíðuðum við fram á þar sem henni var lagt í miðri skíðabrekku rétt hjá þeim slasaða. Seinna slysið var minna alvarlegt, þá var sá slasaði sóttur á sérstökum börum sem björgunarmennirnir skíða með á eftir sér niður brekkurnar. Þetta minnti okkur á hve skammt getur verið á milli gleði og sorgar í svona ferðum.

Eins og ég sagði í upphafi þá var þetta frábær skíðaferð, allir komu þeir aftur og þrátt fyrir allt og allt þá vil ég meina að í heildina hafi ferðin gengið vel hjá okkur. Hefðbundin jól fóru hins vegar fram hjá okkur þetta árið.

Hér til hliðar í myndaalbumi má sjá nokkrar myndir úr ferðinni.

Gleðilegt nýtt ár

Kæru vinir nær og fjær

Ég þakka fyrir ótal innlit ykkar á bloggsíðu mína. Athugasemdirnar frá lesendum gefa mér mikið, skoðanaskipti sem ég hef átt bæði á þessari síðu og á öðrum finnast mér bráðskemmtileg. Athugasemdir gamalla vina finnst mér mjög vænt um og stytta þær það bil sem óhjákvæmilega verður í tímans rás. Kærar þakkir fyrir það. Þessar litlu setningar örva mig áfram til að skrifa meira, hvort sem það eru gamlar misgáfulegar sögur, nöldur út í samfélagið eða bara rabb um lífið og tilveruna.

Ég óska ykkur öllum farsældar og friðar á nýju ári.

Fáránleiki í fréttatíma

Ríkissjónvarpið á það til að tapa sér algerlega í spennufréttum. Fréttamaður er gerður út af örkinni vegna einhverra atburða sem verið er að fjalla um, stillt upp fyrir utan höfuðstöðvar stofnunar eða samtaka sem tengjast fréttinni. Jafnvel í myrkri og vondu veðri. Tæknilið og fréttamaður látið bíða eftir réttu stundinni.

Í miðjum fréttatíma er lesinn inngangur að fréttinni, síðan er skipt yfir á niðurrigndan fréttamann utan við myrkvað hús, bein útsending. Augljóslega er ekkert að gerast en fréttamaðurinn fer yfir aðalatriði fréttarinnar.

Í kvöldfréttum sjónvarps í kvöld var ein svona sena. Landspítalinn þarf að draga saman seglin, engar nýráðningar á næsta ári en reyna á að komast hjá uppsögnum. Fréttamaður stendur fyrir utan myrkvaða byggingu Landspítalans og lýsir fjárhagsvanda spítalans. Hvað var að gerast á fimmtudagskvöldi 20. desember sem kallaði á beina útsendingu? Frétt um að ekki stæði til að segja upp starfsfólki um næstu mánaðamót?

Hvað var að gerast úti í myrkrinu sem gerði beina útsendingu nauðsynlega? Ekki einu sinni rætt við nokkurn enda allir sem tengdust fréttinni farnir heim að horfa á fréttirnar.

Ég óska eftir því að skattpeningum mínum sé varið í eitthvað annað en að borga fréttamönnum og tækniliði yfirvinnu fyrir að standa úti í myrkri og segja mér að mér verði ekki sagt upp um næstu mánaðamót.

Jólainnkaup í Fjarðarkaupum

Sagan sem ég ætla að segja í dag gerðist þegar ég var í stjórn starfsmannfélags Hjartaverndar. Þetta var aktíf og bráðskemmtileg stjórn, a.m.k. fólkið sem var í stjórninni. Við stóðum fyrir ýmsum uppákomum, allt árið um kring. Samstarfsfólkið var oftast ánægt með okkur, held ég, aðalatriðið var að við vorum hæstánægð með allt sem við gerðum.

Fyrir jólin stóðum við fyrir jólahlaðborði í hádeginu einhvern föstudaginn í desember. Í fyrsta skiptið vorum við óttalegir grænjaxlar og vissum ekkert hvað svona tekur langan tíma í undirbúningi. Vorum samt búnar að panta kartöflusalat og ég hafði keypt nokkrar rúllur af hangikjöti og sauð það heima hjá mér kvöldið áður. Svo fórum við í Fjarðarkaup um morguninn og ætluðum að kaupa allt sem okkur fannst vanta:

Ostar
Síld
Rúgbrauð
Pate
Sultur
Reyktan lax
Grafinn lax
Sósu með laxinum
Laufabrauð
Rauðkál
Smjör
Jólaöl
Mandarínur
Kerti
Dúka
Servíettur
o. fl. o. fl

Listinn var langur því þetta átti að vera flott. Ekki man ég hversu snemma við vorum komnar í Fjarðarkaup en þegar klukkan var farin að halla í 11 og við vorum á kassanum var ég farin að ókyrrast. Maturinn átti að byrja kl 13.00, við áttum eftir að hafa kaffistofuna til og skera allt niður og raða á bakka. Fáránleg bjartsýni.

Stúlkan á kassanum var afspyrnu hæg. Svo hæg að þolinmæði mín var á þrotum. Ég raðaði í innkaupapokana af miklu kappi. Var bara fjári snögg að því. Þetta gekk bara nokkuð fljótt fyrir sig. Harpa Dís, gjaldkerinn okkar dró upp kortið og borgaði, já og Fjarðarkaup voru bara ekkert svo dýr verslun.

Við þurftum eitthvað meira að snúast, ná í gullbakkana hennar Hörpu heim til hennar o.fl. Komum í hús kl 12.00.

Höfðum hraðar hendur við að skreyta og skera. Allt tilbúið kl 13.00. Töluðum um að taka að okkur að útbúa fermingarveislur, þetta væri nú ekki mikið mál, já og versla í Fjarðarkaup, fáránlega ódýrt.

Árið eftir var náttúrulega aftur jólahlaðborð í einhverju föstudagshádeginu. Við ætluðum nú að vera heldur skipulagðari, versla daginn áður og gera góðan innkaupalista. Vorum svo heppnar að eiga strimilinn frá því árið áður.

Bíddu, það var eitthvað lítið á strimlinum, keyptum við ekkert kartöflusalat? Ekkert jólaöl? Og ekkert............. Það var eitthvað lítið á þessum strimli, hvernig gat nú staðið á því? Jú í öllum hamaganginum hafði ég raðað öllu í pokana áður en stúlkan á kassanum náði að skanna vörurnar inn. Þannig varð þetta svona ódýrt og þannig vorum við svona snöggar á kassanum!

Semsagt, hér játa ég þjófnað. Skamm á mig.

(Sagan var pöntuð af Bylgju, veit ekki hvort hún viðurkennir að vera samsek, það var ég sem raðaði í pokana, Harpa bara borgaði).

Sigmundur Ernir er vaskur í eldhúsinu

Í 24 stundum í dag er skemmtileg klausa á bls 31. Þar eru tveir sjónvarpsmenn, Þóra Tómasdóttir og Sigmundur Ernir Rúnarsson spurð út í jólahald. Sigmundur segir: "En ætli við verðum ekki með humar í forrétt þetta árið og í aðalrétt verður purusteik sem ég elda með sérstökum hætti. Við eldum jólamatinn saman enda er ég vaskur í eldhúsinu".

Auðvitað tekur maðurinn þátt í eldamennskunni, það er útilokað að gera það vasklaus.

Hvað skyldi fara niður um niðurfallið á þeim bænum?

 

Hvað skyldu nunnurnar í Strassburg segja?

Ég vísa í sögur mínar um jólin í Strassburg 1984 í færslum mínum hér á undan. Fyrir þá sem ekki nenna að lesa þær þá eyddi ég þessum jólum með fjölskyldu franskrar vinkonu minnar og nokkrum nunnum í Strassburg. Í stuttu máli þá fór það jólahald þannig fram að nunnurnar skáluðu vel og urðu vel hífaðar. Fannst skrítið að íslensk jól væru "grafalvarleg". Jesú Kristur var að fæðast og því skyldi sko skemmta sér!

Skemmtanahald óheimilt á jóladag

Jól í Strassburg III

Þriðjudagur 25. desember 1984

"Vaknaði um hádegi en þá var farið niður í eldhús þar sem búið var að leggja á borð en jóladagur og maturinn þá er aðalhátíðin. Fjölskylda Valerie og nunnurnar voru þar í sínu fínasta pússi. Á hverjum diski var nafn þess sem þar átti að sitja og var gjöfum raðað þar í samræmi. Mér til mikillar undrunar voru þrír pakkar til mín auk pakkans frá þeim heima. Hér tíðkast ekki að merkja pakka heldur eru gjafirnar frá öllum og þakka allir öllum fyrir. Góður siður. Ég veit nú samt að frá Valerie fékk ég kassa með umslögum, peysu frá mömmu hennar. Einnig sápupakka sem ég held að frænkan hafi gefið.

Fyrir mat var boðið í glas, bjór eða Martini Bianco. Næst var reyktur lax og hvítvín drukkið með. Má til að minnast á hvað mér finnst fólkið virða vín og dá. Einnig góðum mat. Þar næst var gæs með kartöflum og aspas að ég held og 10 ára rauðvín með. Smakkaðist vel. Eftir dágóðan tíma kom terta og á eftir henni kampavín. Þá held ég að allt sé upptalið. En þegar hér var komið var kominn galsi í mannskapinn (vínið). Mamma Valerie fór á kostum. Sungið og spjallað, ærslast. Á jólunum skal gleðjast, Jesú var að fæðast og því skal skemmta sér. Ólíkt alvöruþrungnu íslensku aðfangadagskvöldi.

Í kvöld var svo aftur borðað en bara lítið og léttur matur. Hef í allan dag öðru hvoru en árangurslaust reynt að hringja heim en engin lína laus, ýmist hér eða heima".

Viðbót:
Það var virkilega athyglisvert að fá að kynnast þessu jólahaldi. Ég minni á að þarna voru auk fjölskyldu Valerie nokkrar kaþólskar nunnur. Á jóladag fengu þær sér vel í glas og voru vel hífaðar. Ég man hvað mér fannst þetta skrítið. Þær sögðu einfaldlega: Jesúbarnið var að fæðast nú gleðjumst við. Þegar ég lýsti fyrir þeim alvöruþrungnu íslensku aðfangadagskvöldi og þeim íslenska sið að ekki mætti spila eða gantast á aðfangadagskvöld, urðu þær undrandi. Það er á föstudaginn langa sem við erum sorgmædd, þá dó Jesú sögðu þær.

Ég man að það var mikið fíflarí í gangi eftir matinn og við uppvaskið, ég var borin um á stóru skurðarbretti og foreldrar Valerie ærsluðust í mér. Fólkið var undir áhrifum víns en þetta var mjög ólíkt því þegar Íslendingar drekka, vínið var lofað og dásamað og aldrei neytt í óhófi. Einnig man ég hversu allir smjöttuðu nákvæmlega á öllum mat, ekki bara á hátíðinni, þetta var bara kúltúrinn í kringum allar máltíðir.

Einnig fannst mér sá siður góður, að merkja ekki frá hverjum jólagjafirnar væru. Allir þökkuðu öllum fyrir á eftir. Ég man ekki hvað hinir fengu í jólagjöf en ég man að þetta voru allt litlar gjafir, líkara því sem við myndum vera með í svona pakkaleikjum sem nú eru algengir í skólum og á vinnustöðum.

Núna 23 árum seinna er ég Valerie og fjölskyldu hennar mjög þakklát fyrir þetta einstæða tækifæri til að kynnast frönskum jólasiðum og fjölskyldulífi.

Jól í Strassburg II

Mánudagur 24. desember 1984

"Eftir morgunverð fórum við Valerie og bróðir hennar í labbitúr um miðbæinn og m.a. skoðuðum við sólarklukku í kirkju einni en þegar klukkan er 12 að sólartíma (venjulegar klukkur eru 1/2 klst á undan) galar einhver hanastytta ásamt fleira dingleríi.

Fórum síðan til ömmunnar og borðuðum hádegismat. Steiktar lundir eða eitthvað þess háttar. Kjötið er rétt brasað að utan, alveg hrátt að innan. Eftir mat skreyttu Valerie og mamma hennar aðeins hjá ömmunni. Ekkert jólatré en gripahús með Jósep, Maríu og Jesú er það mikilvægasta.

Að þessu loknu fórum við Valerie í bæinn og kíktum í búðir og búðarglugga. Svo fór okkur að langa í kakó eða ís. Leituðum en fundum bara staði sem voru búnir að loka vegna jólahátíðar. Fundum að vísu einn sem var fullur af ungu fólki sem þambaði bjór og/eða vín og var orðið drukkið (klukkan var rúmlega 5), rokktónlist hljómaði hástöfum. Höfðum engan áhuga á að setjast þarna inn. Fórum til frænkunnar í nunnuklaustrið og mölluðum kakó. Þar var fjölskyldan og nunnurnar voru búnar að gera jólalegt, virkilega smekklegt og notalegt.

Hér byrja jólin ekki stundvíslega kl 6. Fjölskyldan er öll kaþólsk og fer í miðnæturmessu. Það er enginn sérstakur matur borðaður, bara venjulegt snarl. Klæðnaður hversdagslegur. Farið var í kvöldmat til ömmunnar sem er veik og líður frekar illa. Eftir mat var farið heim til föðurbróðurins sem er piparsveinn síðan kellan hljóp í burtu. Þar var bjór þambaður, þannig var þá aðfangadagskvöld hjá mér!.

Um kl 23 var svo farið í kirkju en það var eiginlega lítil kapella þar sem skólanemendur spiluðu og sungu og tóku einnig mikinn þátt í athöfninni. Söngur og spil var fallegt en röflið þreytandi, enda skildi ég ekkert. Athöfnin í heild ágæt en ekki mjög hátíðleg. Tvennt kom mér spánskt fyrir sjónir: Í miðri athöfn, að fyrirsögn prests, tókst fólk í hendur við aðra við hliðina, fyrir framan og fyrir aftan. Svo var kortum útdeilt til allra en á þeim var mynd af manni án vara og á maður að senda þetta einhverjum sem maður vill hjálpa.

Eftir messu (um kl 1 eftir miðnætti) var farið til frænkunnar (í nunnuklaustrið) og þar var tilbúið Gluhwein. Lagt var á borð og boðið upp á smákökur og ávexti. Ég drakk kakó. Klukkan langt gengin í 3 þegar öllu var lokið".

Jól í Strassburg I

Veturinn 1984-1985 dvaldi ég sem au-pair í Munchen í Þýskalandi. Þá var ferðalag til Íslands meiriháttar fyrirtæki og krafðist útgjalda langt umfram það sem fátæk au-pair stúlka gat látið sér detta í hug yfir jól. Fjölskyldan sem ég bjó hjá ætlaði á skíði til Sviss um áramótin og þar var ekki gert ráð fyrir þjónustustúlkunni. Þarna voru góð ráð dýr, ekki gat ég verið ein yfir áramótin, vinkonur mínar þarna úti ætluðu allar heim til sín, þær voru flestar franskar. Ein þeirra Valerie bjargaði mér og bauð mér að dvelja með stórfjölskyldu sinni í Strassburg yfir jólin. Þar bjó öldruð amma hennar, föðurbróðir og föðursystir. Foreldrar Valerie bjuggu í Suður-Frakklandi, skammt frá Avignion, þau ætluðu að vera í Strassburg um jólin og buðu mér svo heim með sér yfir áramótin.

Það er mér ógleymanlegt að hafa með þessum hætti fengið að kynnast frönsku fjölskyldulífi og jólasiðum. Þetta var að mörgu leyti sérstakt þar sem föðursystirin var nunna, nánar tiltekið skólastjóri í kaþólskum stúlknaskóla í Strassburg með heimavist. Foreldrar og bróðir Valerie ásamt okkur gistum á heimavistinni yfir jólin. Ég hélt dagbók mest allan tíman sem ég var au-pair og ætla ég næstu daga að birta brot frá þessum tíma:

Laugardagur 22. desember 1984

Klukkan rúmlega 8 í morgun kom Róbert (11 ára sonur í þýsku fjölskyldunni) inn til mín og tilkynnti spenntur að í nótt hefði snjóað. Ég reis jafnspennt upp á nærunum og kíkti út. Viti menn, var ekki smáföl. Þetta var þrælskondið. Klukkan hálf 10 mætti ég svo úthverf til morgunverðar og því næst var síðasta pútserí ársins "Buroputzen" (Ég þreif alltaf skrifstofu húsbóndans í kjallaranum um helgar). Flýtti mér heil ósköp en passaði þó að gleyma engu.

Emzy (frúin á heimilinu) fór í flýti í klippingu og gleymdi að kveðja mig en kallarnir mínir voru allir einstaklega elskulegir. Afhentu mér jólagjöf sem var það stór að ég opnaði hana áður en ég fór. Voru það ekki skínandi gljáandi hvítir skautar! Þetta fólk. Eitt er víst, við Róbert förum á skauta þegar ég kem aftur. Og kveðjustundin  var "ganz lieb". Brölti ég síðan með bakpokann minn á strætóstoppistöð og hitti Valerie í S-6 (númerið á lestinni sem gekk á aðalbrautarstöðina) í Pasing. Einfalt mál að finna lestina til Strassburg og plöntuðum við okkur þar. Ferðin tók 5 klst.

Í Strassburg tók fjölskylda Valerie á móti okkur. Mamma hennar, pabbi, bróðir, föðurbróðir og föðursystir. Virkilega elskulegt fólk og komst ég að raun um að franskt fólk heilsar alltaf með kossi. Jafnvel bróðir Valeri kyssti mig! Allir nema mamman og bróðirinn tala góða þýsku því í Strassburg er töluð franska og þýska. Farið var heim til ömmu Valerie og borðað. Franskir borðsiðir eru svo enn einn kapítuli. Margréttað og lítið borðað af hverju. Fyrst súpa, síðan brauð, skinka og annað álegg, einnig salat með soðnum eggjum. Þar næst fjórar tegundir af osti með brauði og endað á ávöxtum, en þá var ég sprungin. Rauðvín drukkið með, namm. Brauð og ostur er borðað allt öðruvísi en ég er vön.

Allt frábærlega hresst og skemmtilegt fólk, sérstaklega föðurbróðirinn. Vildi hann að "við unga fólkið" færum og fengjum okkur bjór á einhverri knæpunni en frænkan (nunnan) hafði bara einn lykil að heimavistinni sem við sofum á.

Þetta er heimavist fyrir 14 stelpur. Hver um sig hefur litla afkróaða kompu. Þar er í rúm, stóll, lítið borð, vaskur og lítill skápur. Tjald fyrir dyrum og veggir ekki lokaðir til lofts. Já og svo sofa franskir ekki með sæng heldur stingur maður sér undir teppi sem er þétt strekkt yfir rúmið. Þar yfir er svo smásængurtíta sem hæfði vel 4 ára krakka. Hefði Valerie ekki komið til mín í kvöld hefði ég skolfið úr kulda alla nóttina með þessa sæng ofan á mér! (ég hefði nefnilega lagst ofan á teppið en ekki undir það og einungis með sængina ofan á en hún rétt náði yfir magann á mér).

Næstu daga mun ég birta minningar mínar af jólahaldi með frönskum nunnum í Strassburg.