Lítilsvirðing við kjósendur

Samúð mín undanfarna daga hefur verið með kjósendum Sjálfstæðisflokksins. Ég tel að þeir eigi betra skilið en þá framkomu sem þeirra fulltrúar hafa boðið þeim upp á. Fréttablaðið í dag skýrir frá því að "Forystumenn flokksins hafi ráðlagt Vilhjálmi að taka ekki ákvörðun fyrr en orrahríðin vegna REI málsins sé gengin yfir, þar sem almenningsálitið breytist hratt".

Þar höfum við það. Á mannamáli heitir þetta: "Forysta Sjálfstæðisflokksins telur að kjósendur sínir hafi ekkert pólitískt minni og muni gleyma þessu fljótt". Eða með mínum orðum: "Forysta Sjálfstæðisflokksins telur að fólk sé fífl".

Hvar er virðingin fyrir kjósendum?

Ég hef oft haft áhyggjur að stuttu pólitísku minni almennings. Kannski hefur forysta Sjálfstæðisflokksins rétt fyrir sér. Ég hef í þessu tilfelli meiri trú á kjósendum hans en það.

Tíminn mun leiða þetta í ljós.

 

 

Minningarbrot - Böll

Við erum aftur komin í Laugagerðisskóla á Snæfellsnesi (eftir dálítið hlé).

Það voru oft böll á fimmtudögum. Lög með Slade og Nasareth voru vinsæl. Mest var varið í þetta ef "heimkeyrslan" fékk að vera með, þá stækkaði nú úrvalið til að dansa við.

Hver skyldi nú "vanga" við hvern? Endalaus spenna var í að fylgjast með því. Eða að velta því fyrir sér hvort maður ætti að þora................

Mesta fjörið var samt á kókballinu. Það var einu sinni á ári, í matsalnum. Þá var meira að segja hægt að kaupa kók. Stundum var meira að segja dubbað upp í skólahljómsveit sem spilaði. ´

Ég man enn eftir einni hljómsveitinni, þeir spiluðu lag sem hljómaði eitthvað á þessa leið "Daddy don´t live in New York City no more", hafði aldrei heyrt það áður og held ekki síðan, man bara eftir þessum frasa. Þeir voru bara nokkuð flinkir. Mig minnir að í hljómsveitinni hafi verið: Jónas, Atli, Skúli (allt strákar tengdir kennaraliðinu) og Valgeir frændi minn frá Miklaholti. Þeir voru bara ótrúlega góðir.

Ein saga þessu tengt ætti að vera bönnuð börnum þeirra sem voru í þessum skóla. Læt hana flakka þar sem ég tek ekki líklegt að þessi börn hafi áhuga á bloggi miðaldra kvenna.

Einhver kom þeirri sögu af stað að magnyl í kók ylli ölvunarástandi. Því varð það tískubylgja að hrúga magnyltöflum í kókflöskurnar. Ölvunarástand eða ímyndunarölvunarástand náðist í stöku tilfellum. Þessu fylgdi svo tilheyrandi veikindi og uppköst. Já, já, allur pakkinn. Ég er ekkert viss um að skemmtunin hafi verið eitthvað meiri fyrir vikið, það þurfti bara að prófa. Enda var þessi aldur mjög gjarn á tilraunastarfssemi, og er enn.

Í fréttum var þetta helst:

Þarf ég nokkuð að hafa formála að þessum? Held ekki. 

Fulltrúar skæla og skjálfa
skammast sín kunna þeir ei.
Samansafn barna og bjálfa
borginni stjórna og REI.

Minnislaus Villi villtur,
veit ekki rjúkandi ráð.
áfram enn er hann hylltur
halda mun áfram sú náð? 

Svo er það þingsályktunartillaga Kolbrúnar Halldórsdóttur og fleiri þingkvenna um bann við kaupum opinberra starfsmanna á kynlífi í ferðum erlendis. Til skýringa vísa ég á umfjöllun mína hér. Í þingsályktunartillögunni gleymdist að taka fram að starfsmönnum væri óheimilt að selja þessa "vöru".

Kynlíf mér Kolbrún bannar
að kaupa í ferðum um lönd.
Hlutur samt allt er annar
að aura fá fyrir í hönd

Erna systir mín og bloggvinkona kom með fyrripart í vikunni sem ég botnaði. Þar sem ég tel mig eiga helminginn af leirnum þá leyfi ég mér að birta hann hér (lítillega breyttan):

Áfram dagar ólmir æða
ekkert á því lát.
Viljum njóta vorra gæða
á völtum lífsins bát.

Snilld Svandísar

Fjölmiðlar og bloggheimar gera nú harða hríð að Svandísi Svavarsdóttur fyrir að í Rei skýrslunni skuli enginn dreginn til ábyrgðar. Ég vil sjá þetta í öðru ljósi.

Snilld Svandísar felst í því að ná samstöðu um skýrsluna. Þrátt fyrir að orðalag hafi kannski ekki verið eins harðort og í þeim drögum sem kynnt voru í gær þá fer ekki á milli mála að víða var pottur brotin.

• Afskipti FL group að samningsgerð á milli REI og OR sem voru vægast sagt óeðlileg.
• Umboðsleysi kjörinna fulltrúa til ákvarðanataka á ýmsum stigum málsins.

Svona mætti lengi telja. Undir þetta kvitta borgarfulltrúar Sjálfstæðisflokksins sem meðhöfundar að skýrslunni og í borgarráði. Þetta gera:

• Þeir sömu og sögðu Vilhjálm vera áfram sinn oddvita eftir uppþotið í haust.
• Þeir sömu og studdu hann sem sinn foringja í myndun núverandi meirihluta.
• Þeir sömu og verða að gera það upp við sig að ári hvort þeir kjósa hann aftur sem borgarstjóra.

Nema Vilhjálmur verði hrakinn frá. Hvort er það neyðarlegra fyrir Vilhjálm að vera hrakinn burt af sínum eigin félögum eða af Svandísi Svavarsdóttur?

Hinn kosturinn er að þeir borgarfulltrúar sem kvitta upp á að allt sé satt og rétt sem sagt er í REI skýrslunni haldi áfram að styðja sinn mann.

Þetta er svona "no way out situation".

Nú verða Sjálfstæðismenn sjálfir að taka afstöðu til síns eigin foringja sem harðneitar að bera nokkra ábyrgð, hann ætlar bara að læra af mistökunum. Fyrir utan að hann hafði að eigin sögn umboð til að gera þetta allt saman, já og fjölmiðlar snúa bara út úr, hann var ekkert margsaga!

Við skulum heldur ekki gleyma því að ef sexmenningarnir títtnefndir hefðu mátt ráða í haust hefði REI verið selt strax á brunaútsölu og ekkert ljótt verið grafið upp. Það hentar oft í "fyrirmyndarfjölskyldum" að stinga vandamálunum ofan í skúffu.

Takið eftir að með því að hafa skýrsluna þó þannig að allir geti skrifað undir hana, verða þeir sjálfir að horfast í augu við að þarna hafi fjölmargt einkennilegt verið á ferðinni. Og taka ábyrgð á eigin gjörðum, eða ekki og verða að standa skil á því í næstu kosningum.

Svandís ber enga ábyrgð á gerðum borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins og hennar pólitísku hagsmunir eru að þeir engist sem mest og lengst undir þessu.

Befreiung eða befriedigung - hver er munurinn?

Fyrir mörgum árum var ég ung. Merkilegt nok. Dvaldi í Munchen Þýskalandi í eitt ár og hafði þann starfa að þrífa skít undan þýskri millistétt. Skemmti mér einnig konunglega við ýmislegt. Eignaðist vinkonur frá mörgum löndum og saman brölluðum við margt.

Eina helgina fór ég með franskri vinkonu minni Valerie og þýskum vini hennar og skoðuðum stað sem heitir Befreiungshalle. Þetta er nokkurskonar minnismerki um sigra sem Bæjarar unnu í styrjöldum á 19. öld.

Þegar við höfðum lokið við að skoða herlegheitin fórum við aftur í bílinn. Þá sagði ég stundarhátt og eins gáfulega og mér var unnt: "Und das var die Befriedigungshalle".

Valerie og vinurinn sprungu úr hlátri. Það tók mig margar vikur að átta mig á hvað ég hafði sagt.

Ég má kaupa mér kynlíf eftir vinnu í Reykjavík en ekki í Helsinki!

Nú á nú aldeilis að taka á siðferði opinberra starfsmanna. Þessi kynlífskaup í útlöndum ganga nú ekki mikið lengur. Nú skulu barasta allir skrifa upp á plagg að þeim sé óheimilt að kaupa sér kynlíf erlendis! Sjá nánar frétt á mbl.is.

Þrír þingmenn hafa lagt fyrir þingsályktunartillögu sem banna kynlífskaup opinberra starfsmanna í vinnuferðum erlendis.

Nú er það svo að ég er opinber starfsmaður. Það kemur fyrir að ég þarf sem slíkur að fara til útlanda, nú seinast í seinustu viku og helgi var ég í Helsinki. Ég er bara svona að velta fyrir mér framkvæmdinni á þessu. Fyrir hverja ferð þarf ég að fylla út pappíra, helst með nokkrum fyrirvara og fá uppáskrift, þá fyrst get ég skipulagt ferðina.

Ég sé fyrir mér fylgiskjal með öllum þessum pappírum:

Ég undirrituð Kristjana Bjarnadóttir geri mér grein fyrir að tilgangur ferðar þessarar er ekki sá að kaupa kynlíf til einkanota.

Eða:

Mér er ljóst að mér sem opinberum starfsmanni er ekki heimilt að kaupa kynlíf til einkanota

Er það boðlegt að láta fólk skrifa undir svona pappíra í hvert skipti sem farið er á vegum ríkisins í vinnutengdar ferðir? Hvað er verið að gefa í skyn um hugsanagang minn svona dagsdaglega?

Er það mikið vandamál að opinberir starfsmenn séu að versla sér kynlíf í útlöndum? Ég bara viðurkenni hér opinberlega að mér hefur ekki einu sinni dottið það í hug, og þó svo, hvað kemur það öðrum við en mínum ektamaka? Ef ég rek erindi mitt sómasamlega ætti vinnuveitanda að vera sama.

Af hverju er mér frekar bannað að kaupa vændi í útlöndum þegar ég er þar í vinnuferðum en bara svona á venjulegu föstudagskvöldi hér heima á Íslandi? Ég er ekki í vinnunni í útlöndum eftir að erindi mínu er lokið, fæ a.m.k. ekki greitt fyrir það, alveg sama hvað erindið dregst, yfirvinna í svona ferðum er ekki greidd.

Ferðastu á almennu farrými, um helgar (í frítíma), vertu í útlöndum á laugardögum til að ná enn ódýrara fargjaldi, bannað að kaupa kynlíf.

Á hvaða forsendum getur vinnuveitandi minn skipt sér af hvernig ég eyði mínum frítíma erlendis?

Eru flutningsmenn þessarar þingsályktunartillögu ekki aðeins að fara framúr sjálfum sér.

Búálfar

Ég trúi á búálfa. Stundum finn ég ekki hluti sem ég veit nákvæmlega hvar ég lagði frá mér, það er eins og jörðin hafi gleypt þá. Svo nokkrum vikum eða mánuðum síðar liggja þeir einhversstaðar á glámbekk. Ég vara mig á því að leita of vel að þessum hlutum því þá geta búálfarnir ekki skilað þeim aftur.

Í sumar týndi ég buxum, hljómar kannski ekki vel en þetta er bara svona. Þetta voru brúnar kvartbuxur. Ég man seinast að ég var í þeim þegar ég heimsótti Signý frænku mína í Svíþjóð. Man að ég kom heim í gallabuxum. Nokkrum dögum síðar fann ég þær ekki, leitaði í öllum skápum og skúffum heima hjá mér. Þvottahúsið og óhreina tauið skannað vandlega. Ég spurðist meira að segja fyrir í öðrum húsum (hm, hvað kom til að ég var buxnalaust þar?). Buxurnar fundust hvergi, Signý kannaðist ekkert við þær heldur.

Ég fór í gegnum skápinn minn aftur í vetur, allar buxurnar og skoðaði hvort ég gæti grisjað bunkann. Var allan tímann með í huganum hvar brúnu kvartbuxurnar væru.

Í seinustu viku voru brúnu kvartbuxurnar mínar ofarlega í buxnabunkanum.

Hvar voru þær alla þessa mánuði? Það fæ ég aldrei að vita.

Ásdís með myndlistasýningu

Vinkona mín Ásdís Arnardóttir frá Brekkubæ er útskrifuð frá Myndlista- og handíðaskóla Íslands og lauk prófi frá málunardeild árið 1999. Nú seinustu ár hefur Ásdís helgað sig listinni. Afraksturinn ætlar hún að sýna á Bókasafni Háskólans á Akureyri og opnar sýningin 2. febrúar kl 15.00. Sjá nánar hér.

Við þessa frétt varð mér hugsað til gamalla tíma, teiknitíma í Laugagerðisskóla.

Matti kom með skókassa í teiknitímanna, jólakort seinustu ára til fjölskyldunnar voru í skókassanum.

Elsku Matti, Fjóla og börn, Gleðileg jól, farsælt komandi ár o.s.frv.

Þökkum liðið ár Stína, Siggi og börn

Við skemmtum okkur hið besta við jólakortalesturinn og urðum mikils vísari um vini og fjölskyldu teiknikennarans. Myndirnar á kortunum voru hefðbundnar: hús úti í skógi og snjór yfir öllu eða nokkrir galvaskir jólasveinar. Upplegg kennslustundarinnar var að láta nemendurna teikna eftir myndunum á jólakortunum. Mjög voru listaverkin misjöfn og áhugi nemendanna og ástundun var einnig á ýmsum stigum, sumir skemmtu sér meira við jólakortalesturinn en teikninguna. Inn á milli leyndust þó snillingar sem drógu upp myndir sem gáfu fyrirmyndunum ekkert eftir.

Ásdís var ein af þeim sem skaraði fram úr strax á þessum árum. Hennar myndir báru af. Nú hefur hún fært þessa myndlist yfir á nýtt svið. Í stað jólakortanna notar hún gamlar myndir úr fjölskyldualbúminu sem teknar voru á Kodak Instamatic myndavél af einfaldri gerð. Í stað crayola litanna í gamla daga notar Ásdís vatnsliti og mjög þunnan pappír sem ég kann ekki skil á en mikil vinna liggur í hverju verki sem eru mörg stór og glæsileg.

Ásdís, til hamingju með sýninguna, það er ljóst að við hinar eigum erindi til Akureyrar. Akureyringa hvet ég til að gera sér ferð á Bókasafn Háskólans og skoða sýninguna.

Gróu þeir hitta og sögur út bera

Þessi síða heitir "Efst í huga", því skyldi ég þá skrifa um annað en það sem er mér efst í huga? Kannski eru einhverjir búnir að fá nóg af umfjöllun um borgarstjórnarskiptin í Reykjavík, ekki ég. Samt bý ég ekki í Reykjavík. Málið er að þetta snertir okkur öll.

Af hverju?

Jú, því stjórnmálaumræðan nú seinustu viku hefur verið dregin sífellt lengra niður í svaðið. Umræðan látin snúast um aukaatriði, sögum stráð. Kjósendur allra flokka eiga betra skilið, stjórnmálamenn allra flokka eiga betra skilið.

Þegar ég lamdi saman vísukorn um seinustu helgi og birti hér hélt ég að ég væri að ganga fulllangt með því að halda því fram að Sjálfstæðismenn dreifðu vísvitandi Gróusögum. Þetta passaði inn í rímið og stuðlana og mér fannst þetta fyndið. Ekki hvarflaði að mér að ég hefði svona rétt fyrir mér.

A.m.k. fimm bloggarar (mismunandi mikið tengdir Sjálfstæðisflokknum) hafa haldið því fram að mótmælin í Ráðhúsinu hafi verið beint vísvitandi gegn heilsu Ólafs F. Magnússonar. Anna Karen birti á bloggsíðu sinni um helgina ágætisúttekt um þetta, ef einhver efast um mín orð. Vil ég nefna að meðal þeirra sem hún vitnar í er einn ráðherra Sjálfsæðisflokksins sem blákalt heldur þessu fram.

Morgunblaðið hefur einnig farið hamförum bæði í Staksteinum og leiðara og vænt vinstri menn um að dreifa sögum um veikindi Ólafs. Ef við hugsum okkur aðeins um þá verður okkur skyndilega ljóst að það eru þeir sjálfir sem eru iðnastir við veikindaumræðuna. Ekki hefur þeim tekist að geta heimilda þegar þeir fullyrða að vinstrimenn hamri á þessari umræðu, því flokkast þessar sögur þeirra undir Gróusögur.

Finnur nokkur Vilhjálmsson fjallaði á bloggsíðu sinni í dag um fyrirbæri sem hann kallar "strámann". Það fyrirbæri gengur út á að strá sögum um aukaatriði til að dreifa athyglinni frá slæmum málstað. Þetta er gert með markvissum hætti þessa dagana og eins og Finnur segir:

Því verður loks að halda til haga að enginn hefur talað fjálglegar eða velt sér meira upp úr veikindum Ólafs F. Magnússonar en ritstjóri Morgunblaðsins og hans lagsbræður. Enginn hefur nýtt sér veikindi Ólafs í pólitískum tilgangi nema einmitt þeir sjálfir.

Mikil er ábyrgð borgarfulltrúa Sjálfstæðisflokksins að draga flokkinn út í þetta kviksyndi. Enn meiri er ábyrgð spunameistara flokksins að draga umræðuna á þetta lága plan og kenna öðrum um að láta umræðuna snúast um þessi atriði sem þeir sjálfir hamra á.

Höldum vöku okkar og áttum okkur á hvaðan þessi umræða er komin.

Græða, grilla og fleira

Stundum dunda ég mér við að lesa bloggfærslur víða hér í bloggheimum, það kemur nefnilega fyrir að maður rekst á ansi hnyttnar færslur. Í vikunni fann ég eina slíka. Sú færsla er eftir Láru Hönnu Einarsdóttur og ber nafnið "Oft ratast kjöftugum satt orð á munn". Þar skrifar Lára orðrétt upp skilgreiningu á Sjálfstæðismönnum sem Hannes Hólmsteinn Gissurarson hélt fram í þættinum Mannamál á Stöð 2, nú fyrr í mánuðinum. Skilgreiningin er svo skemmtileg að ég birti hana hér fyrir neðan:

Hannes Hólmsteinn: Sjálfstæðismenn eru mjög foringjahollir og það er dálítill munur kannski ef maður tekur þetta svona... Sjálfstæðisflokkinn annars vegar og vinstri flokkana hins vegar þá er... í Sjálfstæðisflokknum er eiginlega fólk sem að hugsar ekkert mikið um pólitík og er frekar ópólitískt. Það hljómar dálítið einkennilega kannski en... og ég á kannski ekki að segja það svona, en til einföldunar má segja að Sjálfstæðismenn eru menn sem vilja græða á daginn og grilla á kvöldin. Vinstri menn eru menn, sem halda að með masi og fundahöldum þá sé... og sko ljóðalestri, þá sé hægt að leysa einhverjar lífsgátur. Þarna er dálítill munur. Þannig að vinstri menn eru miklu pólitískari heldur en hægri menn. Þess vegna eru þeir ekki eins foringjahollir. Hægri mennirnir, þeir eru bara að reka sín fyrirtæki, þeir vilja leggja á brattann, þeir vilja bæta kjör sín og sinna, þannig að þeim finnst hérna... gott að hafa mann sem sér um pólitíkina fyrir þá og Davíð var slíkur maður.

(Leturbreyting KB) 

Svo mörg voru þau orð. Þetta hefði ég aldrei þorað að segja upphátt en fyrst Hannes sagði það...........þá hlýtur eitthvað að vera til í því, hann ætti að þekkja sína menn 

Með þessa skilgreiningu og atburðarás liðinnar viku datt mér eftirfarandi í hug:

Græða á daginn og grilla á kvöldin,
Gróu þeir hitta og sögur út bera.
Hraðlygnir pésarnir hrifsa svo völdin,
hrossakaup mikil um stóla þeir gera.

Litlir og saklausir lúta þeir valdi
laun munu fá þó að biðin sé löng.
Ekkert það stoðar þó móinn í maldi
meiningin foringjans aldrei er röng.

Það er náttúrulega ekki hægt að sleppa Birni Inga alveg þó hans þáttur hafi nánast fallið í skuggann af öllum hasarnum:

Sló um sig ávallt slyngur
sleipur og lúkkið var smart.
Framsóknarfatabingur
felldi þó krónprinsinn hart.