ABC barnahjálp

"Mamma, ég trúi því að allir í heiminum eigi að vera jafnir. Ertu sammála mér?" spurði dóttir mín mig nú nýlega. Jú, getur einhver við neitað þessu?

"Við höfum það svo gott hérna, ég er ofdekruð og get fengið nánast allt sem mig vantar. Það eiga ekki allir svo gott. Mér finnst við ekki gera nóg fyrir fátækt fólk", bætti hún við.

Hvað hún hefur rétt fyrir sér. Hvenær erum við búin að gera nóg? Við borgum skattana okkar og gefum í ýmsar safnanir til að friða samviskuna. En það er langur vegur í að við séum tilbúin til að leggja það mikið af mörkum að allir séu jafnir. Ekki einu sinni í okkar nánasta umhverfi. Við viljum njóta þess sem við öflum. Þannig er eðli okkar.

Þegar 15 ára unglingur vekur mann upp með þessum hætti þá áttar maður sig á að  maður er sjálfur sokkin í neyslukapphlaupið.

Við mæðgurnar ákváðum að gera eitthvað í málinu. Við höfum um nokkurra ára skeið styrkt eina stúlku í Úganda til náms, fæðis og læknisþjónustu gegnum ABC barnahjálp. Kennari dóttur minnar kynnti þetta starf fyrir börnunum og fékk þau til að safna peningum í söfnun sem kallast "Börn hjálpa börnum". Í framhaldi af því tókum við að okkur barn.

Nú var kominn tími til að fjölga í barnahópnum. Á heimasíðu ABC barnahjálparer hægt að taka að sér barn í Kambodiu, Kenya, Uganda, Pakistan, Filippseyjum eða á Indlandi. Kostnaður á mánuði er 950 - 3250 IKR, fer eftir landi og hversu mikinn stuðning barnið þarfnast. Hægt er að velja land, kyn og aldur og af sumum börnunum er mynd. Ég verð að viðurkenna að pínulítið fannst mér að ég væri að versla í búð en við völdum dreng í Pakistan fyrir 1950 kr á mánuði og stúlku í Úganda fyrir 950 kr á mánuði. Fyrir okkur er þetta 1x pizzumáltíð og getum við auðveldlega ráðið við það.

Vonandi gefur þetta þessum börnum möguleika á betra lífi í umhverfi þar sem það að kunna að lesa og skrifa getur skilið á milli feigs og ófeigs.

Ég vil vekja athygli á þessu hjálparstarfi sem er rekið af Íslendingum og hafa ófáir einstaklingar lagt af hendi verulega sjálfboðavinnu til að þetta starf geti farið fram. Með því að styrkja barn með þessum hætti gefum við því nýja von og nýtt líf.

Þetta er svolítið spurning um hversu langt við viljum ganga í að hugsa um samfélagið (heiminn) með "við" hugsuninni eða hvort við viljum blindast af "ég" hugsuninni. Munum eftir okkar minnstu bræðrum.

Athugasemdir

[Fríða Eyland, 16.10.2007 kl. 03:38]

Þessi kynslóð boðará gott, á eina plús hennar vini þau eru öll til fyrirmyndar

[Anna Einarsdóttir, 16.10.2007 kl. 20:49]

Fyrir 12 árum tók ég eina stúlku frá Khasakstan og hef séð um hana síðan.  Ég hringdi á þessum tíma á skrifstofu SOS og sagði að ég vildi stúlku, fædda 1995, sem þyrfti mest á því að halda.  Þær völdu síðan stelpuna.    Það væri gott ef allir Íslendingar tækju sér fátækt barn til að hugsa um. 

[Guðmundur Auðunsson, 17.10.2007 kl. 12:32]

Þó ég sé mjög hliðhollur stuðningi við þróunarsamvinnuverkefni, þá er ég ávallt mjög skeptískur á þessa áráttu að "styðja ákveðin nafngreind börn". Þetta minnir mig dálítið á sögurnar sem maður las sem krakki frá munaðarleysingjaheimilunum þar sem börnin klæddu sig reglulega upp til að verðandi ættleiðingarforeldrar gætu valið úr hópnum. Það fyrsta sem mér dettur þá í hug er hvað með börnin sem eru ekki valin? Eru þau látin reka á reiðanum? Og í hvaða samfélagsumhverfi búa börnin? Búa þau innan um önnur börn sem af einhverjum ástæðum eru ekki valin? "Sko, ég er með erlendan stuðingsaðila, ekki þú". Slíkt væri skelfilegt ástand, og slíku samfélagi enginn greiði gerður, þvert á móti leiðir slíkt til að í þorpunum búa "þeir sem eru valdi (verðugir)" og "þeir sem eru ekki valdir (óverðugir)". Slíkt ástand er auðvitað ávísun á upplausn viðkomandi samfélags og þó að ákveðnum börnum "sé bjargað" á þennan hátt er staða þeirra "sem ekki er bjargað" miklu verri en ef ekkert er gert.

Nú skil ég svo sem hugsunarháttinn sem liggur að baki því að styðja eitt (eða fleiri) börn. Fólk vill persónugera stuðning sinn og hugsar "ég get auðvitað ekki bjargað heiminum, en ég get allavega gefið einu barni betri framtíð". Svo er alltaf gott fyrir egóið að fá myndir af börnum svo maður geti hugsað "þessu barni bjargaði ég". Ég er alls ekki að gera lítið úr slíkum stuðningi, bara að velta því upp hvort menn geri sér grein fyrir hvað í því felst að taka út ákveðin börn og bjarga þeim, þá verða alltaf eftir börn sem enginn bjargar. Og vissulega getur það verið hjálplegt fyrir íslensk börn að fá frá fyrstu hendi lærdóm í því hvernig fátæk börn í heimum lifa.

Það sem ég legg til er að menn styðji uppbyggingu einhvers sem allir í viðkomandi samfélagi njóta góðs af. Í stað þess að styðja ákveðinn einstakling til náms renni stuðnigurinn til uppbyggingar skóla þar semöll börn viðkomandi þorps eða svæðis njóti ókeypis skólavistar og máltíðar. Með því er ekki verið að taka ákveðin börn út sem verðug og skilja önnur eftir. Nú veit ég að margar hjálparstofnanirnar vinna í raun svona, þó einstaklingar "styðji ákveðið barn", eru peningarnir settir í pott öllum börnum á viðkomandi svæði til aðstoðar. En er þá ekki um að ræða ákveðna hræsni? Er ekki verið að telja fólki trú um að það sé að bjarga litla Ahmet, þegar það er í raun að hjálpa Ahmed og öllum börnunum í þorpinu hans til náms? Ég vona allavega að það síðarnefnda sé staðreyndin, flokkun barna í "verðug" og "óverðug" er of skelfileg til að hugsa hana til enda.

Að lokum vil ég ítreka það að ég er alls ekki að gera lítið úr gjafmildi einstaklinga, einungis að gagnrýna hvernig stuðningurinn er settur upp. Að mínu áliti er það réttur allra barna að eiga í sig og á og hafa aðgang að menntun. Það er því skylda samfélagsins að tryggja að svo sé, og þá ekki einugis fyrir þau börn sem svo heppin eru að fæðast innan ákveðinna tilviljunarkenndra landamæra.

[Kristjana Bjarnadóttir, 17.10.2007 kl. 17:11]

Mummi, takk fyrir athugasemdina, hún á fyllilega rétt á sér.

Þetta verkefni er einungis eitt af mörgum þróunarverkefnum sem einstaklingar geta valið úr til að styðja. Eitt af þeim er Unicef á vegum SÞ, þar leggur maður ákveðna upphæð í verkefnið í heild sinni sem er meira í líkingu við það sem þú ert að mæla með. Mér finnst í sjálfu sér ekki aðalatriðið hvor hátturinn er valinn, aðalatriðið er að samfélag ríkra þjóða, einstaklingar, fyrirtæki og ríkin sjálf styðji verkefni af þessu tagi.

Á heimasíðu ABC barnahjálparinnar kemur fram að í skólum á vegum þeirra eru einnig börn sem ekki hafa sérstakan stuðningsaðila, það eru börn sem hafa verið tekin inn í prógrammið og eru þau studd af fjármunum sem koma frá fyrirtækjum eða föstum framlögum einstaklinga. Börnin fá ekki vitneskju hvort þau eru styrkt af einstaklingum eða af sjóðnum sjálfum.

ABC byggir skóla fyrir söfnunarfé og metur þörf barna á viðkomandi stað til aðstoðar. Það er í þessu starfi sem öðru að ekki er hægt að bjarga öllum. Auðvitað er sárt að vita að ekki komist allir að. Það má samt ekki afsaka aðgerðaleysi með því að ekki sé hægt að bjarga öllum.

Margt fólk er tortryggið á að styrkir til þróunaraðstoðar skili sér alla leið. Með þessu skipulagi hefur fólk frekar trú á að upphæðin skili sér og þetta verkefni er smátt í sniðum á alþjóðamælikvarða og skrifstofubákn í kringum það í lágmarki. Það hefur verið umfjöllun um þetta í íslenskum fjölmiðlum sem er þar að auki ákveðið aðhald fyrir verkefnið.

Að mörgu leyti get ég tekið undir það sem þú segir en ég tel að það skipti meira máli að gera eitthvað, fjölbreytileiki aðstoðarinnar er af hinu góða þannig að fólk geti fundið verkefni sem það vill styðja. Margir hafa efasemdir um stór bákn sem sinna svona aðstoð, vilja frekar styðja minni verkefni eins og þetta.