Fundið fé

Ég var búin að lofa smalasögum, ætla að standa við það. Reyndar eru það ekki síst myndirnar sem ég ætlaði að láta tala sínu máli, en hefur ekki tekist að setja inn, held áfram að reyna. Ég fór semsagt á fjall að leita fjár. Ekki í þeirri merkingu sem algengast er að við eltumst við. Ég leitaði lifandi jarmandi fjár. Fyrir ca 100 árum var þetta það fé sem lífið snerist um, nú hefur fjármálráðherra um annars konar fé að sýsla.

Smalamennskan hófst nyrst við Hraunsfjarðarvatn, mitt verkefni voru hlíðar Vatnsmúlans, framhjá Vatnafelli, vestan við Baulárvallavatn, yfir Urðarmúla, Hofstaðaháls, og niður að Hofstöðum, þrammað með þeim krókum sem blessuðum rollunum þóknaðist auk þess sem nauðsynlegt var að hlaupa upp á hvern hól sem í augsýn var til að sjá hvort einhverjar rollur leyndust þar á bak við. Þetta voru nú að mestu tíðindalausar smalamennskur, engar kolvitlausar skjátur sem létu hlaupa eftir sér upp um allar hlíðar. Nokkrar rollur sem voru í Vatnsmúlanum áttu líklega heima í Helgafellssveit og voru ekki alveg sáttar við að vera reknar í suðurátt. Dóttir mín 15 ára og vinkona hennar voru með og fengu þær það verkefni að rölta á eftir þeim. Ég hélt þetta yrði mjög svo huggulegt verkefni fyrir þær, en skjáturnar létu alveg finna fyrir sér og sóttu töluvert í vestur og máttu stelpurnar hafa sig allar við að missa þær ekki upp í Elliðahamarinn. Það eru þessi óvæntu hlíðahlaup sem gefa þessu skemmtigildið. Ég hef stundum kallað smalamennsku minn uppáhaldsratleik þar sem maður fær allt í senn; samvinnu (mikilvægt að vita hvar næsti maður er og hvað hann er að gera), not fyrir athyglisgáfu (eru rollur á bakvið hólinn), hlaup (elta rollurnar) og spennu (skyldi maður komast fyrir þær).

Það er sannarlega andlega endurnærandi að taka þátt í verkefni eins og smalamennsku, eiginlega eru þetta forréttind að fá að vera með. Maður horfir á landið með allt öðrum augum, í landslaginu leynast allt í einu kindur sem þarf að hóa á og ýta við heim á leið. Landið verður lifandi og maður tengist því á allt annan hátt, svo er það rollusálfræðin, það er alveg heil fræðigrein að reyna að átta sig á því hvað þær eru að hugsa. Sérstaklega var ánægjulegt að sjá unglingsstelpurnar takast á við þetta. Það er ómetanlegt fyrir nútíma unglina úr borg að vera þátttakendur í mikilvægu verkefni og að þeirra framlag skipti virkilega máli, því miður hafa börn og unglingar í dag alltof fá tækifæri til þess. Það voru lúnir en ánægðir smalar sem að endingu þáðu veitingar af veisluborði á Hofstöðum að smalamennskum loknum. Þetta var reglulega ánægjulegur dagur.

Athugasemdir

[Ásdís (IP-tala skráð) 15.9.2007 kl. 12:11]

Hæ Kristjana, gott að sjá að þú ert komin úr "fríinu".

Skrítið en það er sama hvað ég reyni en ef ég hugsa um smalir þá kemur alltaf fyrst í hugann skiptið sem við Elín áttum að standa fyrir safninu við Dagverðará. Það var einhvernveginn svona: " Þið bíðið hérna eftir að við komum niður og hreyfið ykkur ekki fyrr. -Já, já." Löng bið... enn lengri bið. "Heyrðu misstum við ekki bara af þeim?. -Jú, örugglega, förum." Ég veit alveg hvernig hundunum líður þegar þeir ganga niðurlútir og með skottið lafandi eftir óbótaskammir... Það er saumaklúbbur á þriðjudaginn.

[Kristjana Bjarnadóttir, 15.9.2007 kl. 16:15]

Gaman að sjá að það er einhver að lesa, mæti í saumó

[Gíslína Erlendsdóttir, 16.9.2007 kl. 20:54]

Mikið öfunda ég þig af því að fá að smala, það var gaman og aldrei smakkaðist kjötsúpan betur en á réttardaginn.... Alltaf farið á strigaskóm til að vera léttur á fæti saman hvernig veðrið var, kannski bara plastpoki í skóna til málamynda fyrir mömmu. Síðan vaðið yfir ána á skónum svo bullaði í sauð í fótsporunum síðasta spölinn heim. Núna er áin brúuð og smalaleiðin kölluð Vatnaleið.