Hreyfiskýrsla

Um helgina dvaldi ég í frábærum félagsskap vinkvenna sem voru með mér á heimavist Laugargerðisskóla fyrir örfáum (30) árum. Við dvöldum í húsi Snæfellingafélagsins á Eyri á Arnarstapa yfir helgina.

Frekar frábært.

Megintilgangur ferðarinnar var samvera en mér tókst að troða inn örlitlu af mínu prívatæfingaprógrammi. Þar sem við brunuðum vestur strax eftir vinnu á föstudag varð lítið um skopp þann daginn.

Einn af fylgifiskum mikilla æfinga er minni svefnþörf. Ég er farin að vakna fyrir allar aldir og það gerði ég einnig á laugardagsmorgun. Því gat ég á meðan flestar hinar kúrðu sig enn undir sænginni, laumast út og tekið skokkrúnt. Ég hljóp eftir þjóðveginum frá Arnarstapa yfir að Hellnum og til baka um hraungötu með ströndinni. Ég giska á að þetta séu rúmir 7km.

Við ströndina er lognið mest snemma á morgnana, kyrrðin aðeins rofin af fuglasöng. Á Arnarstapa voru kríur og mávar áberandi, á leiðinni niður að Hellnum þurfti hrossagaukur að ræða við mig málin og ritan og fýllinn voru áberandi í klettunum við ströndina.

Þetta var með skemmtilegri hlaupaleiðum sem ég hef farið.

Í dag er svo sunnudagur og á hann verð ég bara að skrá skróp. Ekkert brölt.

Fjölskyldan í fyrirrúmi

Ég á mér líf fyrir utan æfingaprógrammið. Það líf kallast nánasta fjölskylda. Dóttir mín bað mig um smágreiða sem ég að sjálfsögðu varð við. Allt æfingaprógramm varð undan að láta, sem er í góðu lagi þar sem ég hef að mínu viti haldið mér skikkanlega við efnið seinustu daga.

Helgin er hins vegar upptekin fyrir kerlingarnar í lífi mínu (saumaklúbbinn). Hvernig ég læt æfingaprógramm falla inn í þá dagskrá á ég eftir að finna út úr.

Hefðbundin miðvikudagsæfing

Í dag var hefðbundin miðvikudagsæfing. Upphitun við sundlaug Seltjarnarness, hlaupið út fyrir Bakkatjörn og til baka með sjónum um nesið norðanvert. Síðan voru göturnar að norðanverðu hlaupnar upp og niður.

Að þessu loknu voru æfingar í sal með þjálfara í ca 30 mín.

Okkur telst til að við hlaupum rösklega 7 km á hefðbundinni miðvikudagsæfingu.

Það var ansi hvasst og þurfti lítið að hafa fyrir andardrættinum. Bara opna munninn og þá belgdist maður út af lofti.

Hvíld

Í dag tek ég hvíldardag. Það er líka nauðsynlegt að leyfa skrokknum að slaka á.

Hugrún göngufélagi minn, stendur fyrir gönguferðum á þriðjudögum og í dag á að ganga á Lambafell við Þrengslaveg. Mig langaði með og var að hugsa um að skella mér en Evrovision hafði betur.

Ég giska á að einhverjir fastagestir þessarar síðu telji mig vera hreyfióða þessa dagana. Þeim vil ég benda á að þetta er ekki svo mikið umfram það sem ég geri venjulega. Ég hef undanfarin ár mætt nokkuð vel í hlaupatíma TKS sem eru þrisvar í viku, mánudaga, miðvikudaga og laugardaga. Því til viðbótar fór ég oft í ræktina á sunnudagsmorgnum í vetur og einnig stundum á gönguskíði. Í vor hef ég svo farið nokkrum sinnum á Esjuna.

Það skal að vísu viðurkennt að ég hef ekki oft náð 5-6 verulega aktífum dögum á viku.

Þar sem ég bý með maraþonhlaupara og margir göngufélagar okkar eru verulega sporléttir þá hef ég einsett mér að reyna að hanga í þessu fólki. Þetta er frábær félagsskapur og vellíðanin sem fylgir góðu líkamlegu ástandi eru ómetanleg laun fyrir puðið.

Eins og hundur af sundi dreginn

Á mánudögum er hlaupaæfing með TKS. Þá er hlaupið langt. Hversu langt er langt er smekksatriði og fer eftir getu og markmiðum hvers og eins. Einnig eftir því hvar viðkomandi er staddur í undirbúningi undir götuhlaup sem áætlað er að taka þátt í.

Langt fyrir maraþonhlaupara getur þýtt 20-30km.

Langt fyrir hálfmaraþonhlaupara þýðir oftast 12-18km.

Langt fyrir skokkara án markmiðs þýðir kringum 10km.

Ég tilheyri seinasta hópnum. Mánudagshlaupin eru yfirleitt svipaður rúntur. Frá sundlauginni á Seltjarnarnesi  er hlaupið út á Ægissíðu, þaðan út að flugvelli, gegnum Vatnsmýrina, upp Njarðargötuna og upp á Skólavörðuholt. Þar er hefðbundið að stoppa í Krambúðinni og fá vatnssopa hjá Juan sem er Kúbverskur salsakennari og mikill vinur okkar. Síðan er skokkað niður Skólavörðustíginn, um Austurstrætið og ýmsar krókaleiðir um Vesturbæinn aftur út á Nes.

Styttri útgáfa af þessu er að fara í gegnum Háskólasvæðið og um Hljómskálagarðinn og síðan upp Þingholtin að Krambúðinni.

Við Jóhanna hlupum saman í dag og tókum styttri útgáfuna. Ég var nú samt svo hress þegar ég kom aftur út á Nes að ég tók stuttan Neshring til viðbótar, þ.e. út að Lindarbraut og síðan hringinn.

Ég veit ekki alveg hvað þetta er langt. Giska á a.m.k. 11km jafnvel 12km.

Veðrið var nú slíkt að ég reyndi hvað ég gat að upphugsa afsakanir til að fara ekki af stað. Gerði mér grein fyrir hversu aumingjaleg færslan nú í kvöld yrði........."það var rigning svo ég nennti ekki út.........."

Slíkt gengi bara alls ekki. Þetta er svo sannarlega aðhald.

Það er hins vegar ekki ofsögum sagt að ég var blaut eins og hundur af sundi dreginn þegar ég kom heim.

En hress og ánægð með mig.

Æfing dagsins

Veðrið í dag kallaði ekki á miklar fjallgöngur og þar sem ég tel hlaupin ekki mega vera alls ráðandi í æfingaprógramminu þá tók ég inniæfingar í morgun.

Fyrst 30 mín á skíðavél, 30 mín í tækjasal og síðan 30 mín á stigvél. Sú vél líkir eftir því að maður gangi upp tröppur eða fjall, hvert skref er mjúkt og reynir lítið á hné.

Þar sem ég tel daglegar þyngdarmælingar lítið marktækar og frekar óáhugaverðar birti ég hér eftir aðeins vikulegt yfirlit. Nú er liðin vika frá því ég tók andköf á baðvigtinni og breytingin er -2,1kg.

Svindl og dugnaður

Ég er mannleg og svindlaði í gær. Í tvennum skilningi en allt þó innan marka og ákvarðanir meðvitaðar, það var enginn sem "látti" mig svíkjast um.

1. Ég var löt, þ.e. engin hreyfing.
2. Ég skóflaði í mig pizzu og óhollum drykkjum.

Svona gengur aðhald fyrir sig, það verður líka að vera hægt að slaka á og leyfa sér óhollustu. Þetta er spurning um tíðni óhollustunnar.

Í morgun var svo venjubundinn laugardagshringur, 5km hlaup með hópnum og kirkjutröppur plús æfingar úti.

Að þessu loknu var svo farið í pottinn sem var heitur að venju, í tvennum skilningi. Það eru stjórnmálin rædd í víðu samhengi og ástandið tekið út. Alltaf fjörugar umræður og mörg sjónarhorn, allt í góðu.

Hvað varðar þyngdina þá átti ég seinast eftir að svala þorsta eftir Esjuferð. Sú mæling er því tæplega marktæk enda eru þessi 500g komin aftur.

 

Það var Esjan

Ég fékk í gær þá hugmynd að æsa göngufélaga mína með mér í göngu á Móskarðshnjúka. Við höfum farið nokkrum sinnum á Esjuna í vor og mér fannst vanta tilbreytingu.

Viðbrögðin voru nokkur jákvæð, sumir reyndar uppteknir, en Jóhanna og Bestla voru til í tuskið.

Strax í morgun var mér ljóst að það yrði bálhvasst. Móskarðshnjúkar blasa við mér úr vinnunni og hafa oft heillað mig. Í dag var oft yfir þeim ský og greinilega hvasst og kalt. Ég get ekki sagt að þeir hafi beint kallað á mig.

Á seinustu stundu afboðaði Bestla sig. Það fóru að renna á mig tvær grímur, þetta var kannski ekkert vit. Jóhanna svaraði engum símum eða öðrum skilaboðum.

Ég mætti upp á Shell bensínstöðina við Vesturlandsveg eins og ég hafði lofað. Auðvitað kom Jóhanna. Búin að hlakka til í allan dag. Við ákváðum nú samt að Móskarðshnjúkar væru betur geymdir til síðari tíma. Brjálað rok.

Esja skyldi það vera. Upp örkuðum við í hávaðaroki, það var varla stætt á tímabili. Við fórum lengri leiðina og vorum 69 mín upp að Steini en 30 mín niður.

Bara nokkuð ánægðar með okkur.

Þyngdarbreyting: -500g

Ég veit þetta er nokkuð skart, en það er að koma helgi með barnaafmæli og ýmsu góðgæti. Ég get ekki látið allt á móti mér.

Aðhald og afrek

Mig langar óskaplega með göngufélögum mínum á Miðfellstind í Skaftafellsfjöllum. En ég óttast að líkamlegt ástand mitt bjóði ekki upp á slíka ferð.

Ég hef tekið ákvörðun um að herða mig í líkamsþjálfun. Það felst í fleiri gönguferðum, meiri sjálfsaga á hlaupum og mögulega fleiri ferðum í ræktina.

Eftir erfiða gönguferð á sunnudag gleypti ég í mig dágóðan skammt af hamborgara, frönskum og kokkteilsósu og skolaði niður með bjór. Að því loknu steig ég á vigtina. Talan sem við blasti jók mér ekki gleði. Það segir sig sjálft að nokkrar auka mjólkurfernur utaná skrokknum auðvelda ekki erfiða gönguferð.

Ég þarf að losa mig við nokkur kíló fyrir 13. júní og laga líkamsformið til að komast á Miðfellstind.

Til að auka aðhald mitt í þessu þá ætla ég að breyta ritstjórnarstefnu þessa bloggs. Ég hef haft það fyrir reglu að birta ekki meira en eina færslu á dag (á þessu hafa verið örfáar undantekningar). Næstu vikur ætla ég svo til daglega að upplýsa um hreyfingu og þyngdarbreytingar í sérstakri færslu. Ef ég hef eitthvað annað að segja mun birtast önnur færsla. Það má vel vera að lesendur mínir hafi takmarkaðan áhuga á þyngdarbreytingum mínum og hreyfingu, mér er hins vegar nokkuð sama. Ég geri þetta fyrir mig til aðhalds, það er erfiðara að svíkja sjálfan sig þegar þetta er opinbert.

Nú þegar eru 1,9kg farin. Það heitir nú bara á mannamáli að ég hef pissað bjórnum og garnafyllingin minnkað. Ein góð máltíð myndi fljótt snúa þessu við. Betur má ef duga skal.

Hreyfing seinustu daga hefur verið sem hér segir:

Sunnudagur: Eins og áður hefur verið upplýst fór ég í góða gönguferð, mæling segir að það hafi verið 25,5km á 7,5klst.

Mánudagur: Ég var bara lúin og leyfði mér leti. Var satt best að segja miður mín yfir að vera svona lerkuð en eftir að hafa áttað mig á að meðalgönguhraði var um 4km/klst (að frádregnum kaffipásum sem voru tvær) þá hefur andlega hliðin braggast.

Þriðjudagur: Göngufélagi minn Hugrún stendur á vorin fyrir vikulegum gönguferðum á þriðjudagskvöldum. Með henni og um 30 öðrum, fór ég í göngu á Drottningu og Stóra-Kóngsfell í Bláfjöllum. Gangan tók um 2 klst.

Miðvikudagur: Á miðvikudögum er hlaupadagur. Ég hljóp minn venjulega hring sem er um 5,5km og því til viðbótar tók ég brekkur. Heildarvegalengd var um 7km. Síðan voru 30 mín styrktaræfingar í sal með hópnum. Það gleðilega í dag var að ég fann strax fyrir meiri styrk eftir átökin á sunnudag. Maður þarf nefnilega stundum að reyna á þolrifin til að ná árangri. Annars hjakkar maður bara í sama farinu.

Myndin hér að neðan var tekin af Stóra-Kóngsfelli í gærkvöld. Fleiri myndir má sjá hér.

Labbað kringum Langasjó

Ég er núna nýkomin úr göngu í kringum Langasjó. Það verður ekki sagt að veður og útsýni hafi leikið við okkur. Áætlunin hljóðaði upp á að arka á Sveinstind í upphafi eða enda göngu. Við fórum inn eftir á miðvikudagsmorgun og þegar að Sveinstindi kom var tindurinn auður og skyggni þokkalegt. Það var því ekki um annað að ræða en byrja á honum. Þetta eru rétt um 2km og 300-400m hækkun, það stóð á endum að þegar tindinum var náð steyptist yfir þoka. Við dokuðum örlítið við en þokan var ekkert á förum. Við vorum hins vegar ekki komin nema hálfa leið niður þegar birti og reyndust þetta vera einu 15 mín dagsins sem tindurinn var hulinn. Alltaf heppin!

Þá var að arka af stað, við reyndum að fylgja leiðarlýsingu sem kemur fram í bókinni "Bíll og bakpoki". Þegar fyrirhuguðu tjaldstæði var náð var freistandi að halda áfram þar sem ljóst var að næsti dagur yrði langur og strangur. Við höfðum þegar þarna kom við sögu arkað um algera eyðisanda og var þetta fyrsta gróðurvinin. Það var því úr vöndu að ráða, freista þess að önnur vin reyndist við næsta horn eða slá upp tjöldum. Við ákváðum að freista þess að ganga lengra og reyndist ekki síðri staður vera nokkrum kílómetrum lengra. Við slógum upp tjöldum hvíldinni fegin eftir samtals um 20km þramm þar af ca 15 með bakpokana.

Langisjór liggur í um 650m hæð y. sjó og því er hitastig mun lægra en á láglendi, það er samt alveg merkilegt hvað maður finnur lítið fyrir því í svona ferðum, ef maður passar upp á að hreyfa sig aðeins fyrir svefninn og fer heitur í pokann þá sefur maður alveg dæmalaust vel.

Næsti dagur heilsaði heldur þungbúnari en skyggni hélst þokkalegt fram yfir hádegi, þá mætti þokan. Við máttum af engu missa og eftir að hafa fundið Grasver sem reyndist vera orðin eyðisandur þá hófst leitin að Fagrafirði. Það þýddi að við þurftum að fara aðeins til baka og klöngrast yfir fjallgarðinn aftur. Um það leyti sem Fagrifjörður átti að blasa við steyptist þokan yfir og við sáum varla út úr augum. Þar sem við vissum ekki vel hvar væri fært meðfram vatninu var afráðið að henda sér upp á efstu toppa og ganga eftir þeim, miðað við kort átti það að vera heillavænlegast. Í þokunni tókst okkur svo að finna rana sem var þokkalegur til niðurgöngu. Þetta var ágæt æfing í notkun korts og GPS og gekk bara þokkalega.

Þá hófst ægilegt ark í þokunni og leit að tjaldstæði sem Páll Ásgeir lýsir í bókinni sem sandeyri milli tveggja vatna. Fyrra vatnið var ægilangt og við enda þess töldum við nauðsynlegt að fara hátt upp í hlíð til að komast fyrir það. Þá var ekki mikill afgangur eftir af mér og var með naumindum að ég harkaði af mér til að komast það, orðin æði lúin enda munum við hafa arkað um 28km þennan dag. GPS tækið mældi reyndar 33km. Því trúðu ferðafélagarnir ekki, sögðu að þá myndu þau vera miklu þreyttari, mitt svar var einfaldlega að ég væri svo þreytt að ég tryði því bara alveg.

Tjaldstæðið reyndist vera í möl en það var bara ekki um neitt annað að ræða í rokinu og rigningunni. Er virkilega til fólk sem eyðir sumarfríinu sínu sjálfviljugt svona? Greinilega.

Við slógum upp tjöldum og það kom sér vel að vera með sandhæla og ofan á þá sóttum við björg til að festa betur. Að þessu sinni var engin afgangsorka eftir fyrir kvöldgöngu og eftir kakóið og strohið var lagst beint í pokann. Botninn á mér var kaldur og það fór mikil orka í að hita pokann og ég lá lengi og bylti mér áður en ég sofnaði. Svefninn var líka æði skrykkjóttur þarna í rokinu og rigningunni og fannst okkur í sumum hviðunum að nú myndi bara allt fjúka. Ég geri mér enga grein fyrir hversu mikið ég svaf, en mér fannst ég vakna á korters fresti.

Milli klukkan fimm og hálfsex um morguninn voru allir vaknaðir og ákveðið að taka sig saman. Það tók að venju einn og hálfan klukkutíma og um sjö leytið í morgun var lagt af stað í töluverðum vindi og það ringdi þétt. Það tók okkur um 3klst að þramma þá 12 km sem við áttum í bílinn. Þá var ég gegnblaut og 3ja laga goritex útivistarúlpunni minni var sagt upp störfum enda komin til ára sinna, henni verður ekki boðið með í aðra ferð.

Þegar ég kom heim í dag var ég algerlega búin á því og lagði mig. Ég velti því mikið fyrir mér hvað mér gengi eiginlega til með því að velja mér maraþonhlaupara sem ferðafélaga en þeir voru: Darri (eiginmaður og maraþonhlaupari), Þóra (vinkona okkar og maraþonhlaupari) og Palli (vinur okkar og mikill fjallagarpur). Ég held reyndar að ég hafi svona að mestu haft við þeim, dróst reyndar aðeins aftur úr í mestu brekkunum. Ég verð seint talin íþróttamannslega vaxin en í flokki stuttfættra með plattfót held ég að ég standi mig bara þokkalega, enda ætla ég að keppa í þeim flokki.

Svo lengi sem ég með einhverju móti held í við þessa ferðafélaga mína, ætla ég að halda því áfram, það hins vegar tekur á en er svo sannarlega þess virði. Þó útsýni hafi verið minna seinni hluta göngunnar en við hefðum kosið, þá var þetta mjög gaman. Ánægjan felst ekki síst í því að reyna á þolrifin og lifa þessum "minimalisma" sem fylgir gönguferðum þegar allur útbúnaður er skorin við nögl en verður jafnframt að duga við erfiðar aðstæður.

Myndirnar mínar úr þessari göngu eru ekki eins litríkar og upplifunin var og því er þetta myndalaust blogg. Ætla að hlaða einhverjum myndum inn í Picasa en er ekki búin að því enn. Þegar þar að kemur má skoða myndir hér.