15 ára afmælið mitt

Þegar maður býr í sveit, langt frá vinum sínum, er í heimavistaskóla og er að verða 15 ára, hvernig heldur maður upp á afmælið sitt? Hverjum vill 15 ára unglingur bjóða í afmælið sitt?

Jú við viljum bjóða vinkonunum, þær voru með mér á herbergi á vistinni, þannig að það var ekki flókið. Halda bara upp á afmælið í skólanum. Hljómar sem frekar góð hugmynd. Gallinn var bara sá að það var bannað að vera með matvæli önnur en ávexti á herbergjum. Hafiði einhvern tíma heyrt um afmælisveislu án veitinga? Svo vill maður nú líka bjóða strákunum.........................en þeir voru á forboðinni strákavist, þanngað máttum við alls ekki fara og þeir enn síður að heimsækja okkar dyngjur.

Já og svo vildum við Rósa (vinkona og herbergisfélagi, eigum næstum sama afmælisdag) líka bjóða Önnu (hún á reyndar líka afmæli, hm, hvað var að gerast í þessari sveit þarna 9 mánuðum áður?) en Anna var ekki á heimavistinni, hún var keyrð heim daglega.

Miðað við þessa upptalningu þá er afmælisveisla frekar flókin framkvæmd. Unglingar hafa sjaldan dáið ráðalausir og gerðu það heldur ekki á þessum tíma. Það þurfti bara smá skipulag. Fyrst var að baka. Það var hægt að bjarga því heima um helgi, skella í eina köku, ekki málið. Næst var að flytja hnallþórurnar í skólann án þess að nokkur tæki eftir. Það var fyrsti þröskuldurinn. Ég man nú ekki hversu skreytt tertan var en mig minnir að þetta hafi verið konfektterta, svona kókosmjölskaka með flórsykurseggjasúkkulaðikremi, bountykaka. Hún komst óséð með rútunni, inn í skólann og upp á vistina. Svo þurfti að redda drykkjarföngum, ég held að Anna hafi séð um það, hún bjó nálægt búðinni, keypti nokkrar líterskók í gleri. Hvernig hún faldi þær í skólatöskunni sinni man ég ekki.

Næsti þröskuldur var talsvert erfiðari. Það var að tryggja að Anna gæti verið með í veislunni. Hún átti nefnilega að fara heim með skólabílnum. Það var alveg harðbannað að krakkar sem áttu að fara heim gistu í skólanum. Við dóum ekki ráðalaus, við fundum okkur eitthvað að dunda við, fjarri bílaplaninu og útganginum, þannig að við óvart bara gleymdum okkur. Sama hvað leitað var, Anna fannst bara ekki. Mikið urðum við glaðar þegar rútan fór, án Önnu. Sem betur fór töldust 20 km ennþá óravegalengt og engum datt í hug að keyra Önnu heim eða fara fram á að foreldrar hennar sæktu hana, þetta var alltof langt!

Þá var það erfiðasta hindrunin, hvernig býður maður strákum á forboðinni strákavist í afmælisveislu sem fer fram eftir að allir eru farnir að sofa? Við ætluðum nefnilega að hafa veisluna eftir að kennarinn væri hættur að ganga á vistina en það gerðist ekki fyrr en eftir að fullkomin ró væri komin á. Litlu gríslingarnir þurftu líka að vera sofnaðir. Vistin var læst eftir kl. 22.00 þannig að þetta var ekki létt verk. Ekki höfðum við nú hugsað okkur að leyfa drengjunum að sofa í rúmunum okkar enda frekar flókið að fela þá þar meðan kennarinn væri að ganga um, og þeirra rúm tóm! Of grunsamlegt. Nei þetta gekk ekki. Við fundum annað og betra ráð. Herbergið þeirra var beint fyrir neðan okkar. Við ætluðum einfaldlega að láta veitingarnar síga niður til þeirra út um gluggann.

Nú var bara að bíða hljóðar í rúmunum með ljósin slökkt þangað til kennarinn hætti þessu ráfi. Verst hvað litlu gríslingarnir voru óþægir, ætluðu aldrei að þagna! Það mátti engu muna að við steinsofnuðum meðan við biðum. Þegar tíminn rann upp mátti ekki hafa of mikið ljós, það varð að birgja gluggann með teppum. Þá gat veislan hafist, þungur hlutur var bundinn í band og strákarnir vaktir með því að skella honum í gluggann. Þeir voru viðbúnir og tóku móti veitingunum eins og ungar í hreiðri, leiðin að hjarta karlmanna liggur ætíð í gegnum magann! Við úðuðum í okkur konfekttertu og kóki, urðum 15 ára saman og alsælar.

Athugasemdir

[Gíslína Erlendsdóttir, 9.10.2007 kl. 22:20]

Frábær saga. Svona var lífið á vistinni, alveg óborganlegt og í gegnum lífið hef ég oft þakkað fyrir þau forréttindi að fá að hafa upplifað þessa tíma.   Já og 20 km. malarvegir eru ansi langir á Landrover eða Moskovitz.

[Anna Einarsdóttir, 10.10.2007 kl. 10:08]

Hahahaha..   Alveg var ég búin að steingleyma þessu !  Það er nauðsyn að hafa blogg, svo maður geti raðað saman æsku sinni í þokkalega heillega mynd.  Notast við eigin stopular minningar og fyllt upp með minningum sem aðrir hafa.  Þegar ég les, man ég samt.... og man að þetta var rosa gaman.    Ég er handviss um að Þórdís vinkona hafi hjálpað mér við "smyglið" á kókflöskunum.