Pasta Basta

Eins og fram hefur komið þá brá fjölskyldan sér í skíðaferð. Slíkar ferðir eru sko alls ekki ókeypis frekar en önnur ferðalög. Það er þess virði að setja sér stefnu og ákveða hversu miklu af heimilistekjunum maður er viljugur til að eyða í hverja ferð, fara sjaldan og gera það grand, eða fara oft og lifa eins og nirfill.

Ég hef valið að fara seinni leiðina, þykir mörgum nirfilsskapurinn stundum ganga fulllangt, þar sem fjölskyldan er nánast komin með pastaeitrun eftir 12 daga dvöl á Ítalíu. Við leigðum okkur íbúð með eldunaraðstöðu og eftir hvern skíðadag var stormað í búðina, keypt pasta, það soðið í potti með kúptum botni, einhver sósa mölluð og svo gleypti hungrað liðið þetta í sig.

Í upphafi ákváðum við að fara tvisvar út að borða í ferðinni, á jóladag og á gamlársdag. Jóladagsveitingahúsið var vandlega valið, matseðill skoðaður og verðlag kannað. Þetta leit út fyrir að vera fínt en ekkert galið verð. Við pöntuðum borð með fyrirvara og mættum svo á tilsettum tíma. Fljótlega áttuðum við okkur á að þetta var nú heldur annað en til stóð. Níu rétta matseðill á línuna, allt fínt og huggulegt. Heldur brá nú fyrirvinnum fjölskyldunnar þegar reikningurinn kom, ríflega tvöfalt það sem fjárhagsáætlun gerði ráð fyrir. Plastinu var rennt og það hitnaði vel.

Á leiðinni heim byrjaði Rán að flissa að þessu en húmor fyrirvinnanna leyfði ekki svoleiðis alveg strax. "Viltu aðeins bíða með þessa fimmaurabrandara svona rétt á meðan við erum að jafna okkur á þessu", var svarið.

"Heyrðu, við förum bara ekkert út að borða á Gamlárskvöld" sagði daman þá, málið leyst. Þar með var jafnvægi í heimilisbókhaldinu náð, allir glaðir. Við skelltum öll upp úr. "Svo höfum við bara marglitt pasta í matinn", bætti hún við. Auðvitað var pasta í matinn á Gamlárskvöld á Ítalíu, hvað annað.

Úrvalið af marglitu pasta var fjölbreytt. Ég var búin að lofa þeim saumaklúbbsvinkonum mínum myndum af því og hér koma þær:

 

 

Þetta var pastað sem við mæðgurnar völdum. Einhverra hluta vegna hafði karlpeningurinn ekki eins mikinn húmor fyrir þessu. Þetta fékkst því ekki samþykkt sem áramótamatur.

 

 

 

 

Við fundum pasta sem var eins og hattar og það var valið og borðað og því ekki myndað. Til viðbótar þá var þessu pasta bætt við. Gallinn við hattana var að þeir voru óvart ofsoðnir og láku í sundur og því ekki eins skemmtilegir soðnir og í pakkanum.

Athugasemdir

[Erna Bjarnadóttir, 10.1.2008 kl. 08:46]

jæja, þá skilur maður aðeins betur þennan meinlætalifnað... sérstaklega seinni pakkinn minnir á sælgætisborða á nammibarnum í Hagkaup

[Kristjana Bjarnadóttir, 10.1.2008 kl. 10:30]

Bíddu freistar fyrri pakkinn þín ekkert?

Held þú verðir að rýna örlítið betur í myndina.

[Bylgja (IP-tala skráð) 10.1.2008 kl. 11:30]

Mér finnst fyrri pakkinn freistandi enda búin að rýna vel í hann

[Ásdís (IP-tala skráð) 10.1.2008 kl. 11:48]

Ha, ha, ha... Kristjana þú ert nú alveg met.

Ég setti nú á mig gleraugun eftir athugasemd nr. 2 og þetta pasta fæst sko á einhverjum öðrum bar en nammibarnum í Hagkaup! ítalir eru SVO miklir dónar.

Í alvöru Kristjana þú þarft greinilega á eldabusku að halda í næstu ferð. Maður ofsýður ekki pasta! Heldur saltar vel í pottinn og sýður svo mínútu skemur en segir á pakkanum. Þetta á að vera al dente, pasta heldur áfram að sjóða eftir að það kemur úr pottinum.

Hvert á svo að fara næst. Í afeitrun til Póllands kannski?