Skautaveturinn mikli

Það voru langvarandi frost. Hver pollur og smátjörn var frosinn. Það var enginn maður með mönnum nema að eiga skauta. Hvert tækifæri var notað, hverjar frímínútur til að fara út á pollinn rétt utan við girðinguna og við skautuðum eins og við ættum lífið að leysa.

Svo kom þíða, rigningarkafli. Klaki losnaði á Núpánni og flaut fram, klakastífla myndaðist niðri við Kolviðarnes. Stórt lón varð til. Aftur kom kuldakafli og lónið fraus. Þetta voru draumaaðstæður til iðkunar skautaíþrótta. Nú var skautað sem aldrei fyrr. Flóinn var allur eitt svell og Núpáin sjálf breyttist í breiðstræti. Tunglsljósið speglaðist í svellinu og kvöldin voru björt. Fjarlægðaskyn okkar varð annað, við brunuðum á skautunum eftir Núpánni niður að Kolviðarnesi á engum tíma.

Við fórum í eltingaleik og eitur í flösku. Okkur fannst við eiga heiminn og geta skautað á heimsenda.

Athugasemdir

[Solla Guðjóns, 30.10.2007 kl. 10:35]

Ójá átti svona skauta kafla í æsku...það var yndislegt líf.

[Anna Einarsdóttir, 30.10.2007 kl. 23:27]

Manstu þegar ég tapaði hálfu andlitinu ?    Strákarnir voru að veiða okkur í trefla.... langir treflar sem þeir héldu á milli sín.  Þeir veiddu mig og Herdísi, ég datt og hún datt og rak skautann í andlitið á mér.... og flakaði mig.

Ég var send í Stykkishólm og kom svo til baka með grisju á hálfu andlitinu... ógurlega smart.