Umræðan um íssparnaðinn

Ég hef lengi vel reynt að leiða hjá mér umræðuna um íssparnaðinn, talið þetta of lagatæknilega flókið til að ég treysti mér til þess að hafa skoðun.

En þar sem ég er skoðanafíkin með afbrigðum þá hefur mér mistekist þetta. Einkum og sérílagi vegna þess að það pirrar mig hversu mikið afvegaleidd umræðan er. Látið er í það skína að þetta snúist um hvort við viljum borga, viljum hafa samninginn svona eða hinsegin. Betur ef svo væri. Sannleikurinn er einfaldlega sá að við erum í níðþröngri stöðu.

Það sem mér finnst vanta í umræðuna er að velt sé upp hvaða valkosti við raunverulega höfum og kosti og galla hvers valkosts. Í mínum huga þá höfum við um þrjá kosti að velja:

1. Við borgum ekki. Þeir sem velja þennan kost telja að okkur beri ekki lagaleg skylda til að greiða innistæðueigendum í Bretlandi og Hollandi. Því er þá helst borið við að það sé Tryggingasjóður innistæðueigenda sem beri að greiða þetta, hann sé tómur, málið dautt. Íslenska ríkið beri þarna enga ábyrgð. Ef Bretar og Hollendingar fallist ekki á þetta geti þeir bara farið í mál við okkur sem við ættum þá að vinna.
   
   
2. Okkur ber að greiða þetta en núverandi samkomulag er óviðunandi, semjum upp á nýtt.Þeir sem velja þennan kost telja vænlegast að hafna ríkisábyrgð skv nú verandi samkomulagi en eigi að síður beri okkur skylda til að greiða þetta. Vænlegast sé að skipa nýja samninganefnd og senda til Breta og Hollendinga og freista þess að fá nýjan og betri samning.
   
   
3. Okkur ber að greiða þetta skv. því samkomulagi sem búið er að undirrita. Mögulega sé þetta samkomulag sem þegar hafi verið undirritað, ekki algott. Hins vegar sé fórnarkostnaður af því að hafna því og reyna að semja upp á nýtt margfaldur miðað við mögulegan ávinning. Hafa beri í huga að allar aðgerðir til endurreisnar efnahagslífisins séu í frosti og bíði þar til þetta mál sé afgreitt. Þolinmæði umheimsins sé þrotinn og við séum fallin á tíma. Algerlega sé óvíst yfirhöfuð að við fengjum betri samning.

Þar sem öll umræða seinustu daga hefur verið byggð á tilfinningalegum nótum með grátandi Jón Sigurðsson í broddi fylkingar, hefur verið illgerlegt að átta sig á hver er í hvaða flokki. Meginhluti þingmanna stjórnarflokkanna eru þó í seinasta hópnum.

Málefnalega er styttra milli hóps 2 og 3 en hóps 1 og 2. Mér er ekki með nokkru móti mögulegt að átta mig á hvar stjórnarandstaðan stendur. Hér hafa fjölmiðlar enn og aftur fallið á prófinu og ekki spurt hvaða leið andstæðingar samkomulagsins sjái og hvernig eigi að ná því fram.

Það er ekki nóg að segja "nei ég vil ekki". Það verður líka að útskýra hvað á að koma í staðinn og hvernig eigi að ná því fram. Einnig þarf að rökstyðja það með hvaða hætti við ætlum að halda áfram uppbyggingu efnahagslífisins án aðstoðar annarra þjóða sem halda að sér höndum meðan þetta mál er á ís. Getum við beðið?

Þetta hefur vantað í umræðuna.